Vorige week waren kerk en geloof in Nederland opeens volop in het nieuws. Helaas niet zo positief. Als kerk zijn we geroepen de ontferming van Christus uit te stralen. Lukte dit? Deze keer zeker niet. Christus zelf bad om eenheid van de Kerk opdat de wereld zou geloven. Wat moeten we ons schamen dat we zoveel verdeeldheid (hebben) laten zien.
Dit gaf afgelopen zondag reden voor het volgende gebed dat we misschien nog wat vaker, ook thuis, moeten bidden.
Heer, we komen zwijgend voor Uw aangezicht.
Hoe zouden we kunnen spreken als we zien hoe christenen elkaar bejegenen?
Christenen vechten elkaar soms de tent, de kerk uit.
Christenen willen andere christenen soms onder hun juk laten doorgaan.
Christenen vergeten te vaak dat we alleen onder het juk van Christus moeten doorgaan.
Hij heeft gezegd: ‘Neem mijn juk op u en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart.
De ontferming van Christus is soms zo ver te zoeken.
Dit geldt niet alleen anderen.
Het geldt ook ons.
In de voorbije week is er heel wat beschadiging gekomen.
Mensen kwamen in de knel.
Mensen tot wie Christus liefdevol zijn armen uitstrekt.
Wij roepen U aan om uw ontferming.
Heer, nu wij tot U komen, mogen we komen zoals we zijn.
Met onze karakters, met onze zonden, met onze zorgen, met onze verontwaardiging.
Maar nu we bij U zijn, willen we ons openstellen om niet te blijven wie we waren.
Reinig ons van onze zonden.
Vernieuw ons door uw Geest.
Leid ieder van ons, wie hij of zij ook is, welke zijn of haar identiteit ook is op de weg van Christus.
Opdat de wereld U niet smalen maar lofzeggen zal.
Om Jezus’ wil.
Amen.