‘Maar God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is als wij nog zondaars waren’
(Romeinen 5: 8).

Het gaat in Romeinen 5 over twee zaken: wij en God. Paulus laat hier zien hoe groot het contrast is tussen God en ons. Hij schildert met donkere kleuren wie wij zijn om des te meer Gods liefde op de voorgrond te brengen.
Voor wie is de Heere Jezus gestorven? Wat voor mensen zijn dat? Vier woorden springen eruit. Krachteloos (6), goddeloos (6), zondaar (8), vijand (10). Dat is een donker rijtje. Dat is het portret van de mensheid, zoals wij van huis uit zijn.
Wat betekent dat je krachteloos of zwak bent? Zwakheid betekent niet alleen dat je een broos en sterfelijk mens bent, het betekent ook dat je niet in staat bent, dat je niet de kracht hebt om het goede te doen. Zwakheid/krachte-loosheid betekent hier ook dat je te zwak bent om het goede te doen. Krachteloos is het onvermogen om goed te leven, zoals God het wil, zoals Hij het bedoelt. Dat maakt ons onbruikbaar voor God.
En vijand. Wij vinden vaak dat wij mensen zijn met wie God eigenlijk wel medelijden moet hebben. Maar geloof je ook dat je vijand bent – dat als je de Heere nog niet kent, dat niet het gevolg is van het feit dat je Hem niet kunt vinden – maar dat je Hem helemaal niet wilt zoeken. Waarom niet? Omdat er in ons hart vijandschap tegen Hem leeft. Dus het feit dat wij zonde doen, dat wij onwillig zijn om in Gods wegen te wandelen is niet slechts het gevolg van onkunde, maar van onwil. Onwil die voortkomt uit vijandschap.
En nu naar het tweede: Wanneer is Christus gestorven? Toen wij bij God op de deur bonsde om binnen te mogen? Nee. Kijk maar naar vers 8: ‘Maar God bevestigt Zijn liefde jegens ons dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren’. Ik stel me zo voor dat als Paulus dit opschrijft, dat zijn gedachten teruggaan naar het moment dat hij onderweg was van Jeruzalem naar Damascus om de gemeente daar te vervolgen. Als er een is voor wie dit opgaat, dan Paulus zelf wel. Want Christus was al gestorven toen Paulus nog hoog op het paard zat.
Kijk, dat maakt Christus liefde het diepst en het rijkst. Dat Hij het deed voor vijanden. Voor mensen op wie Gods heilige en rechtvaardige toorn rust. Voor vijanden. Dat kom je nergens tegen. Voor wie willen mensen sterven? Voor iemand die je lief hebt en die veel voor je betekent. Het gebeurt: een moeder die haar leven geeft voor haar kind. Dat kunnen we nog begrijpen. Een kind ligt je na aan het hart. Maar wij zijn Gods kinderen niet meer. Wij zijn krachteloos, goddeloos, zondaars en vijanden. En dat maakt Gods liefde tot een onbegrijpelijk wonder.
En daarom concludeert Paulus in vers 8: ‘God bevestigt Zijn liefde jegens ons’. In het Grieks staat daar een woord wat je zou mogen vertalen met ‘demonstreert’. God ‘demonstreert’ Zijn liefde voor vijanden. ‘Alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft’. Waar demonstreert God die liefde? Aan het kruis. En daarom is het kruis –zoals Augustinus zei- de preekstoel van Gods liefde. Toen er helemaal niemand meer was die Hem liefhad, toen zelfs Zijn vrienden wegvluchten – toen heeft Hij liefgehad tot het einde. Het kruis is de demonstratie van Gods liefde.
God wachtte niet totdat wij eindelijk tot verzoening gezind zouden zijn. God wist: dat moment komt nooit. God was ons al een eeuwigheid voor. Nee, Jezus stierf juist om de vijandschap en de onwil weg te nemen. Daarom laat God ons steeds weer dat sprakeloze wonder uitschilderen, opdat u en jij niet zou twijfelen dat God ook u genadig wil zijn.
Zijn liefde is zo dat die niet afhangt van wie wij zijn. Er was eens oude man in Frankrijk die op zijn sterfbed zijn dochter voor de laatste keer omhelsde. Hij zei: ‘Mijn kind, ik heb jou liefgehad vanwege wie je bent; mijn hemelse Vader, naar Wie ik nu ga, heeft mij liefgehad malgrè moi. ‘Malgrè moi’ – ondanks mezelf. Hij heeft me liefgehad ondanks mezelf – dat is de belijdenis van een christen.

Ds. M. Klaassen