“Toen had hij nog één over, zijn geliefde zoon”
(Markus 12: 6a)

Het vraagt weinig fantasie om vast te stellen dat we in een historische tijd leven. Dagen die later in de geschiedenisboeken aangehaald zullen worden als tijden van kantelende zekerheden en denkbeelden. Ik noem u er een paar. Drie rampen in een hoog ontwikkeld technisch Japan die (ook letterlijk) in een razend snel tempo over elkaar heen buitelden en tot op heden meer dan twintig duizend doden als tol vroegen. Wat opvalt is dat een zo hoog ontwikkeld land als Japan binnen de kortste keren teruggeworpen wordt tot een natie die de hulp van anderen moet inroepen. Ik noem u de ontwakende vrijheid van de Arabische landen die ervoor zorgt dat in een snel tempo oude regimes omvergeworpen worden en lang in het zadel zittende dictators afgezet worden. En wat erbij opvalt is dat het hier gaat om gewone mensen die snakken naar vrijheid zonder in de kraag gevat te worden, en geen islamitische terroristen die de wereld onveilig maken. Ik moet denken aan de ongelimiteerde zedenschandalen, ook in Nederland, waarbij meer dan honderd rechercheurs een laptop aan het leeghalen zijn met ruim een miljard aan afbeeldingen van kinderen (baby’s) van 0 tot 3 jaar. Ze kunnen toch niets zeggen! En zo zou er nog veel meer te vermelden zijn.
Ik denk dan aan de gelijkenis van de pachters in de wijngaard. Hoe komt het toch dat zij besluiten om de knechten en ten slotte ook de enige zoon van de eigenaar te doden. Het antwoord geven ze: dan is de wijngaard van ons. En zo gaan ook wij om met de schepping van God. Hij is van ons en we doen er mee wat we willen. De mens is de maat der dingen en het ongebreidelde, het liefdeloze, het a-morele en het onverschillige aspect daarvan krijgt onbegrensde mogelijkheden. Wat opvalt in de gelijkenis, en daar blijft ook mijn aandacht hangen, is dat de eigenaar zegt: mijn geliefde zoon, die zullen ze toch wel ontzien! Markus heeft op nog twee plaatsen deze uitdrukking gebruikt: bij de doop van Jezus en bij de verheerlijking op de berg. Zie hier: Mijn geliefde Zoon.
De wereld weet niet beter dan dat ook deze Zoon gedood is. Maar de kerk weet meer. Deze geliefde Zoon geeft de mensheid perspectief, ondanks zichzelf. Deze geliefde Zoon overwon de dood en in Zijn opstanding mogen we mee opstaan omdat we ervan overtuigd zijn dat het lijden van deze wereld niet opweegt tegen de heerlijkheid die over ons geopenbaard zal worden!

Ad den Besten