Geloof laat een muur vallen – Droom van een open kerk voor iedereen

Ds. René de Reuver, scriba van generale synode van de PKN, droomt van een open kerk voor iedereen. Van een kerk waar mensen bij het kruis ruimte vinden om zich uit te spreken en hoop te vinden.

Nog even en het nieuwe seizoen gaat weer van start. Plannen zijn gemaakt, voorbereidingen getroffen, roosters opgesteld. Alles staat in de startblokken voor een mooi nieuwe seizoen. Startzondag en de Kerkproeverijzondag onderstrepen hierbij onze missionaire drive: een open kerk voor iedereen. Bij God is immers ieder mens welkom.

Prachtig om te dromen van een open kerk voor iedereen. Alleen, klopt de droom wel met de werkelijkheid? Is zo’n droom geen bedrog?

Dromen zijn kwetsbaar. Ze kunnen zomaar uiteenspatten of een illusie blijken te zijn. Zo ook de droom van een open kerk voor iedereen. Hoe lang kun je nog in deze droom geloven in ons seculiere land waar steeds minder mensen iets met de kerk hebben? Gelooft u nog in deze droom? Hebt u de energie om u in het komende seizoen voor deze droom in te zetten?

Sterk verhaal
Hoe houden we de droom van een open kerk voor iedereen levend? Allereerst door ons te focussen, ons te concentreren. Door steeds weer terug naar de kern te gaan. Naar het wonder van Gods liefde: ‘Alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft …‘ (Johannes 3: 16) Gods liefde beperkt zich niet tot een klein groepje mensen, maar heeft de hele wereld op het oog. Dit evangeliewoord is het mission statement van de kerk. Hiervan leeft en getuigt ze in woord en daad. Het maakt de droom van een open kerk voor iedereen tot een sterk verhaal.

Een inspirerend voorbeeld zijn de memoires van de Wende-dominee, ds. Christian Führer. Als jongen groeide hij op in de DDR. Kerk en dominee-zijn waren achterhaald. Nog even, zo was de gedachte, en dan doet de laatste het licht uit. Christenen werden niet vervolgd, maar om hogerop te komen kon je geen lid van een kerk zijn. Toch liet Christian zich niet ontmoedigen. Hij werd dominee in twee dorpjes in het voormalige Oost-Duitsland. De pastorie en de kerkjes stelden niet veel voor. Het aantal kerkgangers was beperkt en vergrijsd. Ondanks dit werd Christian een echte dorpsdominee. Hij leefde mee met alle dorpelingen, inclusief de partijbonzen. Voor de dorpelingen, kerkelijk en niet-kerkelijk, was Christian hun dominee. De kerk bleek een plek voor iedereen, een plek van ontmoeting, hoop en vrolijkheid in een grauw Stasi-klimaat!

 

Huis van vrijheid
In 1981 werd Christian Führer predikant in Leipzig. Ondanks het grote verschil met het platteland was hij hier op dezelfde wijze dominee. Hij schaamde zich het evangelie niet en had hart, oog en oor voor de noden en vreugden van de mensen in de stad. Hij zette ‘zijn’ Nikolaikirche open voor iedereen. Tijdens een vredes-tiendaagse nodigde hij allen uit om een kaarsje aan te steken en op het kruis te leggen dat op de grond lag, vlak voor het altaar. Bij het neerzetten van het kaarsje kon men een gebed uitspreken of gewoon iets zeggen. De reacties waren overrompelend. Kerkelijk en niet-kerkelijk, jong en oud, nagenoeg iedereen stak een kaarsje aan en luchtte zijn hart. De Nikolaikerk werd een huis van vrijheid bij het kruis.

Deze ‘kruismeditatie’ bracht een ongekende reactie op gang, het werd de opmaat voor de wekelijkse vredesvespers in de Nikolaikerk. De eerste werd gehouden op 20 september 1982. Zeven jaar later, op 9 oktober 1989, vond na de vredesvesper de Geweldloze Revolutie plaats. Zeventigduizend mensen liepen hierin mee, met een brandende kaars in hun hand. Een maand later viel de muur. Lees het boek ‘Geloof laat een Muur vallen’ van ds. Christian Führer.

Geïnspireerd
Ik droom van een open kerk voor iedereen. Van een kerk waar mensen bij het kruis ruimte vinden om zich uit te spreken en hoop te vinden. Kortom: de plek voor een goed gesprek, met woorden als daden. Het verhaal van ds. Führer inspireert me om me hiervoor het komende seizoen in te zetten.

(Bron: Nieuwsbrief van de PKN)