Onlangs werd mij een bijzonder, een aangrijpend gebed aangereikt.
Het geeft stof tot nadenken. Het leidt tot een indringend smeken:

Lieve God,
ik voel me getroost en blij
als ik aan de toekomst denk.
Maar tegelijk word ik bang
en legt dit perspectief
een schaduw over mijn leven.
Wat zal er gebeuren
met mijn geliefden
die niet in U geloven?

Ik wil samen gelukkig zijn,
samen in uw nabijheid wonen.
Maar wat … als er nou eens
geen ‘samen’ zal zijn…?
Ik bid: ‘Kom haastig, Heer!’
om vervolgens weer te smeken:
‘Heb geduld, mijn God…’
Terwijl ik naar uw toekomst verlang,
hoop ik tegelijk
dat U nog even zult wachten.

Open het hart van mijn geliefden.
Geef rust aan mijn verdeelde hart.
Maar geef mij vooral vertrouwen
in uw goedheid en genade,
in uw liefde en trouw.
Help mij om mijn vragen
in uw handen te leggen.
Waar mijn vermogen stopt,
gaat uw vermogen verder.

Een hartelijke groet vanuit de pastorie aan de Batelier,
Ds. G.J. Mink