Afgelopen week mochten we de slachtoffers en de bevrijding van WO II herdenken. Voor het tweede jaar op rij moest het op een sobere manier gebeuren, omdat de ‘vrijheid’ tijdens deze coronapandemie niet is zoals we het graag zouden willen. Vooral jongeren zien reikhalzend uit naar een periode waarin het leven weer ‘normaal’ zal zijn. Ik denk dan terug aan toen ik zelf 16/17 jaar oud was en we met een groepje vrienden in het weekend naar de soos van onze kerk gingen en doordeweeks elkaar opzochten voor spelletjes en gezelligheid. Wat had ik het erg gevonden als dat niet mogelijk geweest was. Het lijkt op die leeftijd of heel je leven daarom draait, dus begrijpen doe ik onze jeugd wel.
Toch is de vrijheid die we deze week herdacht hebben van een heel andere orde. Ik denk aan mijn schoonvader, 17 jaar oud, opgepakt tijdens de razzia van de Merwedegijzelaars en vanaf de Grote Kerk afgevoerd naar concentratiekamp Amersfoort.
Daar zag hij hoe andere mensen weggevoerd werden om gefusilleerd te worden en stond hij doodsangsten uit. Na vier weken werd hij gelukkig vrijgelaten, om vervolgens ongeveer een half jaar later opgepakt te worden om voor de Arbeitseinsatz in Duitsland tewerk gesteld te worden. Na de oorlog moest hij in dienst en werd voor twee jaar naar Nederlands-Indië gestuurd. Hij zei weleens dat z’n jeugd hem afgenomen was. Wanneer we deze vrijheidsberoving echt tot ons laten doordringen, mogen we dankbaar zijn dat deze periode -hoe beperkend en vervelend ook- niet gelijk staat aan de periode van toen.
Ook al voelde mijn schoonvader zich vaak door God verlaten, losgelaten is hij nooit. Aan het einde van zijn leven getuigde hij van zijn geloof en mocht hij naar het Vaderhuis gaan. Ook wij kunnen ons door God verlaten voelen, maar ook wij mogen blijven vertrouwen, door alles wat hier op aarde gebeurt heen. God laat ons nooit los!
Het hele verhaal van mijn schoonvader is te lezen op https://merwedegijzelaars.nl/persoon/227/arie-batenburg.
Goede dagen gewenst en een vriendelijke groet, Mieke van ’t Veer