Hoe vind je midden in een moeilijke periode woorden om te bidden? Soms kunnen de woorden van gebeden van anderen je staande houden.

De Anglicaanse priester Tish Warren (41) vertelde een tijdje geleden in Trouw over de moeilijke periode waarin zij twee ongeboren baby’s verloor. Hoe zij toen een jaar lang niet meer bidden kon. De pijn was zo hevig dat ze niet meer wist hoe ze God nog kon vertrouwen.

‘Mijn lijden was niet groter of anders dan wat andere mensen meemaken. Maar ineens worstelde ik met het eeuwenoude theologische vraagstuk: als God goed is en almachtig, hoe kan het dan dat er zoveel kwaad en pijn is in de wereld?’

Elke priester, dominee of pastoor heeft in haar of zijn ambtsopleiding geleerd met dit vraagstuk om te gaan. En er een theologisch antwoord op gevonden. Maar als het jezelf
overkomt, wordt het anders.

Bijna elke geestelijke maakt vroeg of laat een periode door waarin het eigen geloof stokt. Waarin de lieve Heer zijn lieve kanten verliest en een vreemde lijkt geworden. Dan wordt het lastig om te preken en te zingen. Vooral moeilijk om te bidden.

Wanneer bidden mij soms even te moeilijk wordt, zoek ik mijn toevlucht in de gebeden van anderen. Er zijn vele gebeden van vele gelovigen, en ze zijn allemaal verschillend. Er is er altijd een voor mij bij. En soms vind ik een vast ritueel uit het verleden.

Als kind leerde ik ’s avonds te knielen voor het bed en hardop te bidden: ‘Ik ga slapen, ik ben moe, ‘k sluit mijn beide ogen toe, Here houdt ook deze nacht, over mij getrouw de wacht’.
Wanneer we onze kleinkinderen naar bed brengen, zingen we het nog altijd.

Vaste rituelen zijn de trapleuningen van het leven. Vaak heb je ze nauwelijks nodig en vlieg je fluitend de trap op en af. Soms, als het om welke reden dan ook ineens niet meer zo
makkelijk gaat, ben je blij met het houvast van de leuning.

Priester Tish heeft zich in haar moeilijke periode vastgehouden aan één gebed uit de ‘completen’. Dat zijn de vaste avondgebeden die in de Rooms-Katholieke en Anglicaanse traditie elke avond worden opgezegd. Zoals een rabbi iedere avond een vaste avondpsalm reciteert.

Tish vertelt over haar houvast aan dat ene gebed uit de completen: ‘Het was mijn ‘duiklijn’. Zoals een duiker als het water woelig en troebel is altijd een lijn bevestigt aan een veilig punt. Zodat hij altijd door die lijn te volgen terugkomt boven water en nietverdwaalt in de  donkere diepte.

Juist dit gebed gaf mij houvast omdat het drie dingen noemt die mij staande hielden in de wereld van verdriet en lijden: werken, waken en wenen.’

Waak, lieve Heer
Bij wie werken, waken of wenen vannacht,
En laat uw engelen hen behoeden die slapen.
Zorg voor de zieken, Heer Christus;
Geef rust aan vermoeiden;
Zegen de stervenden;
Troost wie lijden;
Heb medelijden met de beproefden;
Bescherm wie blij zijn,
En dat alles omwille van uw liefde.
Amen.

(Bron: Petrus Magazine van de PKN)