Vanaf morgen is er in het Sliedrechts museum volop aandacht voor de watersnoodramp van 1953 in onze woonplaats. Niet alleen grote delen van Zeeland werden overspoeld, maar, zoals ouderen uit onze gemeente nog uit eigen ervaring weten, was dit ook hier het geval.
De dijk brak door aan de ‘Kaoi’, aan de grens met Hardinxveld-Giessendam. Delen van ons dorp liepen onder, zoals hier de Stationsweg.
Uit vele delen van de wereld kwam er hulp. Ook van landen die nu zo vaak door overstromingen worden getroffen zoals India en Pakistan. Dankbaar werd deze aanvaard.
Die dankbaarheid heeft weerklank gevonden. De kerk heeft toen bedacht dat voortaan de eerste zondag van februari ‘Zondag van het werelddiaconaat’ wordt en wij op onze beurt onze gaven geven ter leniging van de nood elders in de wereld!
In onze gemeente collecteren we elke week voor een diaconaal doel. Terecht. We steunen ook doelen elders in de wereld. Maar van ‘werelddiaconaat’ horen we niet zoveel. Nu gaat het om de inhoud en niet om de naam. Maar toch. Zou dit ook niet een mooi aspect van herdenken zijn? Zou hier onze wereldwijde verbondenheid niet mooi in tot
uitdrukking gebracht kunnen worden? Zou hierin niet ook onze dankbaarheid benoemd kunnen worden?

Een vriendelijke groet vanuit de pastorie aan de Batelier, ds. G.J. Mink