Het kan soms raar lopen. Afgelopen zaterdag liep deze Hervormde dominee een Rooms-Katholieke kloosterboekhandel binnen en stuitte daar op een evangelisch boekenkoopje.
Het heet ‘Viva de kerk’ en is geschreven door voorganger Henk Stoorvogel. Aanleiding is zijn zorg over de afnemende kerkelijke betrokkenheid in evangelisch Nederland: Gaan de evangelischen de protestanten en katholieken achterna in de leegloop van kerken?
Voor het medicijn kijkt hij naar de gemeente van Antiochië en haalt daar 10 lessen uit voor de kerk van nu. En al lezend dacht ik: daar kunnen we als hervormden vast ook onze winst mee doen. Hierbij:
- Het Woord van Jezus als Kurios staat centraal. De prediking van de Heere Jezus als Kurios staat centraal in Antiochië. Vanuit het verlangen naar geestelijke groei was er een diepe honger naar het Woord van God en een levendige cultuur van Woordbediening.
- Radicaal discipelschap is de norm. Gewone mensen werden in Antiochië aangeraakt door Woord en Geest. Je ging ervoor. Als randkerkelijke door het leven gaan was er niet bij. Daarvoor waren de risico’s eenvoudigweg te groot. Of je was betrokken, of je hield je afzijdig.
- Vervuld van de Geest van God. In de groei en bloei van de gemeente van Antiochië krijgt de Geest van God een centrale rol. Door de kracht van de Geest moet de satan wijken en komt de duisternis aan het licht.
- Genadevol kijken. Opvallend in Antiochië is de figuur van Barnabas. Als hij van de kerk in Jeruzalem de opdracht krijgt om de prille gemeente te bezoeken, lezen we: “En toen hij daar gekomen was en de genade van God zag, werd hij verblijd en spoorde hij hen allen aan om met een hartelijk voornemen bij de Heere te blijven.”
- Hete hangijzers hanteren. Kerken en conflicten lijkt soms een twee-eenheid. Met als gevolg kerkscheuringen, hete hoofden en koude harten. In Antiochië speelt een verschil van mening over de besnijdenis. Moeten heidenen zich ook laten besnijden? In alle wijsheid komt men samen in het apostelconvent.
- Niet bang zijn te innoveren. De kerk van Antiochië gaat voor het eerst actief evangelisatie bedrijven onder de Griekse bevolking. Daardoor verspreid het evangelie zich snel en worden ze voor het eerst in de historie ‘christenen’ genoemd.
- Meervoudig leiderschap. Handelingen 13:1 vertelt dat er niet één, maar vijf mannen leiding geven aan de gemeente. Ik dacht even aan ons ambtsdragersformulier: ‘Bovendien is het goed, dat aan de dienaren des Woords mannen worden toegevoegd die meeregeren om elke vorm van tirannie en heerszucht te weren uit de gemeente van God. Die kunnen des te gemakkelijker binnendringen wanneer de leiding bij één alleen of zeer weinigen berust.’
- Levendige geestelijke disciplines. Er was in Antiochië een cultuur van vasten, van vaste momenten om Bijbel te lezen en te bidden. Men was bereid te strijden tegen de zonde.
- Liefde voor Israël. De band met de moedergemeente in Jeruzalem bleef. Onlosmakelijk was men verbonden met Israël. Omdat God Israël nog niet los heeft gelaten.
- Missionaire kiemkracht. Op een dag zenden ze in Antiochië Barnabas en Paulus weer uit om verder te gaan. Ze zijn niet teleurgesteld, omdat ze nu twee man sterk verliezen. Ze zijn eerder verblijd. Omdat God gemeenteleden wil uitzenden in Zijn dienst. Beter een lege kerk die velen heeft uitgezonden, dan een volle kerk zonder impact.
Laat kerk-breed ons gebed maar zijn:
Uw koninkrijk koom’ toch, o HEER!
Ai, werp den troon des satans neer;
Regeer ons door Uw Geest en Woord;
Uw lof word’ eens alom gehoord,
En d’ aarde met Uw vrees vervuld,
Totdat G’ Uw rijk volmaken zult.