1. Nu wij door zo’n menigte geloofsgetuigen omringd zijn, moeten ook wij elke last van ons afwerpen, evenals de zonde waarin we steeds weer verstrikt raken, en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt.
2.Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof’ (Hebreeën 12: 1-2a).

De schrijver gebruikt het oermenselijke beeld van het leven als wedstrijd. De levensweg als een parcours. We zijn op weg naar de eindstreep. Maar het maakt nogal uit hoe we in de wedstrijd zitten. Voor velen vandaag de dag voelt het leven als een wedstrijd van de één tegen de ander. Jij tegen velen. Maar dat is niet het geloofsperspectief van de schrijver. Hij gaat ook niet mee in het frame dat het leven als een sprintwedstrijd is. Velen zoeken te temporiseren, want ze houden het hoge tempo niet vol, branden op.

Het is winter en dus vertalen we het beeld naar de schaatssport. De schrijver heeft geen sprintwedstrijd op een prachtig geprepareerde ijsvloer voor ogen. Kort en hevig. Als hij een Hollander zou zijn geweest, zou hij het beeld van de Elfstedentocht gebruikt hebben: een langdurige wedstrijd op moeilijk terrein. Uithoudingsvermogen is gevraagd.

Vers 1 wijst op het afwerpen van alle onnodige bepakking. Soms trainen sporters met extra ballast, maar tijdens de wedstrijd heb je daar niets aan. Weg ermee! Die ballast in het leven van een gelovige kan van alles zijn. Onterechte zorgen over alledaagse dingen van het leven. Ambities die haaks staan op de weg die het evangelie wijst.

Een negatieve houding tegenover andere mensen.

Het tweede beeld gaat over de zonde. Het missen van het doel waartoe de Schepper ons geschapen heeft. Het woord dat hier gebruikt wordt is dat van een horde in het atletiekstadion. Maar in het soort wedstrijd dat hier beschreven wordt is het eerder iets als een verraderlijk slecht stuk ijs. Het devies is: liever een stukje klunen, dan je op slecht ijs begeven. Zo is het met de zonde ook. Opruimen! Zorg dat de weg die je gaat veilig is.

De beelden duiden op een zware wedstrijd, waarbij vastberadenheid gevraagd wordt. Niet te snel opgeven! Zo zie je het ook wel gebeuren op de geloofsweg. Dat mensen in feite als een sprinter aan de Elfstedentocht van het geloof beginnen. En er dan nog voor Stavoren achterkomen dat er nog vele kilometers te gaan zijn. En ze hun krachten beter wat hadden kunnen verdelen.

Gelukkig is dit een wedstrijd vanuit christelijk perspectief. Niet dat het voor watjes is. Dat blijkt wel. Maar wat hier het verschil maakt, is het doel. Deze wedstrijd, zo maakt de schrijver duidelijk, is niet gericht op winnen, maar op voltooien. De wedstrijd van het leven wordt, vanuit het perspectief van het geloof, niet gewonnen door degenen die als eerste over de streep komt. Iedereen die de eindstreep haalt krijgt een kruisje.

De wedstrijd van het geloof lopen we niet als eerste en niet in ons eentje.

In Hebreeën 11 heeft de schrijver een hele rij met voorgangers getekend. Zij zijn nu als de toeschouwers langs de route, die je aanmoedigen. Zij zijn als de menigte mensen op de Bonkevaart in Leeuwaarden. Die staan te wachten tot de laatste binnen is, en die iedereen even hartelijk ontvangen. Want iedereen die de finish haalt heeft een bijzondere prestatie geleverd.

Maar één springt eruit. En dat is Jezus zelf. In Leeuwarden staat onze vorst te wachten op de winnaar. Maar de vorst doet zelf niet mee. Jezus, de koning, wacht ons op nadat hijzelf de wedstrijd heeft voltooid. Hij is de grondlegger én de voltooier van ons geloof! En de schrijver geeft ons dan ook een prachtig advies voor onderweg: hou je blik gericht op Jezus. Het is misschien nog een heel eind tot de streep. Maar bedenk dan steeds dat Hij daar op je wacht. Hij heeft het spoor gebaand, de weg geëffend.

Aangeduid waar het beste ijs ligt om overheen te schaatsen. Dat kostte hem veel.

De schande van het kruis. Toch hield hij vol. En dat mag ons inspireren en bemoedigen. Ook als de weg zwaar kan vallen. Wat ons in 2023 te wachten staat in ons persoonlijk leven, in de samenleving, in de wereld, we weten het niet.

Maar we nemen voor onze Elfstedentocht van het geloof de woorden van deze prediker met ons mee: alle ballast afleggen, de zonde uit de weg ruimen en beseffen dat we de wedstrijd niet als eerste en niet in ons eentje lopen.

Vastberaden volhouden.

En vooral: de blik gericht houden op Jezus.

Ds. Michiel Vastenhout