Zondagavond verdiepten we ons in de betekenis van het 4e gebod. Het bleek mij bij het voorbereiden van de dienst en de verkondiging dat hier, nog altijd, veel vragen over leven. Maar nog meer: dat er heel wat pijn over gevoeld wordt. Het was een zegen om vanuit de Schrift op de diepe betekenis van de sabbatsrust te stuiten, ook voor de kerk vandaag. Immers: Jezus Christus is de vervulling van waar de sabbat naar verwees. In Hem begon de nieuwe tijd, de achtste dag, Gods nieuwe schepping.

Een permanent Jubeljaar dat niet beperkt is tot één dag van de week. Deze levenshouding, dit nieuwe tijdsbesef, mag ons héle leven doordrenken en vruchtbaar maken. Het was een zegen om hierdoor te ervaren waar Psalm 68: 7 van zingt: ‘God zij geprezen met ontzag, Hij draagt ons leven dag aan dag, Zijn naam is onze vrede. Hij is het die ons heeft gered, die ons in ruimte heeft gezet en leidt met vaste schreden.’

Vanuit die ruimte beleven we onze levenstijd en vieren we de zondag. Niet omdat dit de christelijke versie van de Joodse sabbat zou zijn. Voor die gedachte vinden we in het Nieuwe Testament geen grond. We vieren de zondag, komen dan samen, omdat het de dag is van Christus’ opstanding. Het is de dag die verwijst naar de nieuwe schepping. De christelijke sabbatsrust omvat het hele leven. Die is niet beperkt tot één dag, zodat je dan op de andere zes dagen ‘gewoon’ je ding kan doen. Nee, we hebben de tijd van Zíjn leven. Laten we die vieren, vertrekkend vanuit de samenkomsten als gemeente op zondag. Waar we beseffen dat we leven in het ‘reeds’ van Gods nieuwe schepping, maar dat tegelijkertijd het ‘nog niet’ aan de orde van onze dagen is.

Precies daarom mogen we aan onze medemensen, ook in Sliedrecht, laten zien wat die nieuwe tijd, die tijd van Zíjn leven, inhoudt. Daarom is de zondag bij uitstek een dag om juist dingen te doen die góed zijn, die dat nieuwe leven zichtbaar maken. Laten we aandacht hebben voor wat recht is, genadig, liefdevol, voor creativiteit en schoonheid.

Want het is een zegen als we de ruimte vinden om juist ándere dingen te doen dan waar we de zes andere weekdagen toe geroepen worden. Wat een zegen om even niet te hoeven hollen en vliegen. Wat een zegen om je prioriteiten anders te stellen.

Dan hoeven we ons niet krampachtig (meer) af te vragen wat er al dan niet mág op zondag. Dan vragen we ons af: Wat ga ik deze zondag doen dat recht brengt, hoop geeft, dat Jezus’ licht laat schijnen in de wereld. ‘Samen zoeken naar het plan van onze Heer’. Omdat we dankbaar zijn!

Het zou mij een lief ding waard zijn als we als christenen wat meer ontspannen met de zondag zouden kunnen omgaan. En dat we vooral geen discussie hoeven te voeren over ons al dan niet naar de kerk komen. Wat is het een zegen dat het kán, dat het mág! Ik zou zeggen: kom gewoon! We vieren samen Jezus’ opstanding! En echt, dan kan het best zo zijn dat er heel veel op de kerk, de kerkmensen, de vieringen, de ambtsdragers is aan te merken. Daar kunnen we het ook met elkaar over hebben. Maar is dat zoveel dat het rechtvaardigt om Jezus’ opstanding niet met vreugde te komen vieren?

Dat lijkt me toch niet.

Zo beleven we de zondag vanuit ontspanning. Tijdens de kerkdiensten, maar ook als je de kerk weer verlaten hebt. Leef! Leef vanuit het evangelie dat je hebt gehoord, het leven van Gods toekomst. Begin er op zondag mee, dankbaar als dat je dag is van rust. Doe ándere dingen dan anders. Onderbreek je routines. Geniet van de rust, als teken van nederigheid en bescheidenheid. Ons werk, hoe belangrijk ook, is niet het één en al. Geniet van de rust, als teken van hoop. We zijn op weg naar de rust van Gods toekomst. En op weg daarheen mogen we anderen, die onze levensweg kruisen, in dát perspectief laten delen.

Met de woorden uit de Gewone Catechismus (vraag 70):

‘De rustdag ordent de tijd die God ons geeft. Wie de week begint vanuit Christus’ opstanding, leeft bij de dag, maakt tijd voor gezamenlijke aanbidding van God en leeft toe naar Gods nieuwe wereld.’ Heerlijk! We hebben de tijd van Zijn leven.

Ds. Michiel Vastenhout