“En toen Jezus  uit het schip ging, zag Hij een grote menigte en was met innerlijke ontferming bewogen…”

(Markus 6: 34a)

De beelden van de diverse vluchtelingen die met bootjes aankomen op één van de eilanden in Griekenland zullen u vast niet zijn ontgaan. Of de foto van het verdronken lichaam van de 3-jarige Aylan Kurdi op het strand van Turkije. Wat een verdriet en wat een leed, dit soort beelden raken mij, diep van binnen… Tegelijkertijd voel ik me machteloos, wat kan ik doen?

Iets van deze bewogenheid lezen we ook bij Jezus. Al denk ik dat het bij Jezus nog veel dieper gaat, als Hij de mensen ziet die naar Hem toe komen. Het eerste wat we zien als we naar Jezus toegaan zijn ogen die met innerlijke ontferming zijn bewogen. Bewogenheid… ‘t Klinkt wat zwak, maar toch is dit voor mij de kern van discipelschap.

Bewogen zijn, geraakt zijn door de liefde van God. Diep onder de indruk van Zijn liefde, Zijn genade, van Zijn luister (2 Kor. 3: 18). Het heeft je hart in beweging gezet, het is geen theorie meer, maar je hebt het gevoeld in je hart. God heeft het in je hart gelegd. Vol bewogenheid volg je Hem. Niet omdat het moet, maar omdat je het beleefd hebt. Leven als een discipel is een voortdurend verlangen naar Zijn bewogenheid, een groeien in vertrouwen van Zijn liefde.

In de Bijbel lezen dat Jezus diverse keren met ontferming bewogen is met de schare. Een discipel herkent iets van die bewogenheid in zijn leven. Een bewogenheid met de mensen om zich heen, maar misschien wel juist met hen die zoeken naar een beter en veilig leven. Zij die vluchten uit landen van oorlog, hongersnood en pijn.

Discipelschap is geen theorie. Binnen onze gemeente hebben we in de achterliggende tijd veel gesproken over,  gelezen over,  gediscussieerd over, vergaderd over… etc. etc.  Maar zal Sliedrecht, zal Nederland, zullen de vluchtelingen iets van onze bewogenheid proeven, zoals Jezus met ons bewogen is?

Marco Heijstek