‘Tegen de avond kwam de duif bij Noach terug – met een jong olijfblad in haar snavel. Daaraan merkte Noach dat het water op de aarde verder gedaald was’ Genesis 8: 11.

Kleinkinderen op een hoogwerker voor oma’s flat en oma die voor het raam een zanghulde in ontvangst neemt. Het staat ons allemaal op het netvlies.

Zo was het met Noach: zeven maanden lockdown in de ark. En dan is er één ding dat hij leren moet: wachten, ook als die ark geland is op de berg Ararat. En wat kan wachten dan lang duren, vooral als je in je verzorgingshuis weken achter elkaar geen bezoek mag ontvangen. Maar ook, als je al die weken niet je vrienden kunt ontmoeten of als je al die weken je rekeningen van je bedrijf ziet opstapelen, zonder dat je inkomsten hebt. En helemaal, als je positief getest blijkt en in totale quarantaine moet leven, zelfs in je eigen huis zoveel mogelijk afstand moet houden tot je dierbaren en een gescheiden huishouden moet leven. Of zelfs  in het ziekenhuis belandt. Wachten duurt dan lang. Dan kun je iets leren van Noach. En van de duif.

Noach zit niet stil. Eerst zendt hij een raaf op verkenning uit. Na zeven dagen stuurt hij een duif erop uit. Na wéér zeven dagen laat Noach de duif nóg een keer los. En dan komt ze terug met een vers olijfblad in haar snavel. Een eerste groet van de nieuwe schepping. Dat olijfblad was niets minder dan een evangelie! En wéér wacht Noach zeven dagen. Hij telt kennelijk van sabbat tot sabbat. Noach telt de dagen van God uit en naar God toe. Gelukkig  dat wij ’s zondags toch nog online de kerkdiensten kunnen volgen.

En dan krijgt dat lange wachten ook iets van verwachten. Ik blijf de Heer verwachten. Hij geeft echte troost, licht en uitzicht. Dát is het feestelijke van Pinksteren: dat er een Duif is die ons de groeten van God brengt. De hartelijke groeten. Want God heeft hart voor ons. Dat heeft Hij laten zien in Zijn Zoon Jezus Christus. Na Pasen is Hij ons voorgegaan naar de Hemel. Vandaar zendt Hij de Heilige Geest, de Duif, de Trooster. Wij ontvangen een glimp van de hemel. Gelukkig! We zijn niet alleen in de wereld. Er is een God die aan ons denkt. Hij weet wat er in uw en jouw hart leeft. En als wij soms geen woorden hebben om te bidden, neemt de Geest het van ons over. De Heilige Geest brengt  onze verfrommelde gebeden naar het beste adres dat er is: de Hemel van God. We mogen ze aan God kwijt raken, onze zonden en zorgen. En Hij geeft er Zijn liefde en vrede voor terug. De Heilige Geest, Gods postillon d’amour (intermediair van de liefde), bezorgt het bij u thuis.

In de Hemel laat Hij iets van de aarde zien en op de aarde laat Hij iets van de Hemel zien. Tweerichtingsverkeer.

Zoals Willem Barnard ons voorzong:

                          Ik weet van een vogel

                          die vliegt heen en weer

                          die springt uit de Hoge

                          en stijgt naar de Heer.

                          Die vogel van vrede

                          die heilige duif

                          die brengt ons uit Eden

                          een tak van olijf.

                          Die brengt langs de ladder

                          van Jakob omhoog

                          aan God onze Vader

                          een wenk van geloof.