Psalm 23 is één van de bekendste psalmen die er is.

‘De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water. Hij geeft mij nieuwe kracht en leidt mij langs veilige paden tot eer van Zijn naam.’ Dat zijn woorden waar je blij van wordt, toch? We beleven de periode van de zomervakantie. Voor velen is dat een welkome periode, als periode van rust. Zeker, als we merken dat we echt tóe zijn aan vakantie, mogen we ons best de vraag stellen of onze boog niet te strak gespannen staat in het dagelijks leven. Ook voor dat soort reflectie is een periode van enige afstand tot onze beslommeringen goed. Maar eerlijk is eerlijk: voor velen vraagt dat dagelijks leven ook echt veel van hun energie en concentratie. We hebben soms echt heel wat ballen jonglerend in de lucht te houden. Allerhande combinaties van gezin/familie, (vrijwilligers- en of kerken)werk, school/scholing, sport/ontspanning en (mantel)zorg. Dat vraagt veel, al kan het ons gelukkig ook veel geven. Dan zijn we gezegend als we in déze weken, of al eerder in het jaar, of juist wat later, in de gelegenheid zijn rust te vinden tijdens een vakantie. Uiteindelijk hebben we allemaal dat soort momenten nodig, zelfs als je in een situatie verkeert waarvan je weet dat zulke rust nú nog niet mogelijk is.

Als ik zó Psalm 23 lees, hoop ik dat onze vakantieperiode leiden zal tot rust, en daardoor tot nieuwe kracht. Vorige week maakte ik een racefietstocht door de Alblasserwaard. Me dunkt dat daar voldoende groene weiden en vredig water te vinden is.
Het hoeft niet altijd maar steeds verder te zijn, waar we het denken te vinden.
Misschien geldt dat ook wel voor ons geloofsleven. Ik ben er zeer vóór dat we als
christenen in vakantietijd onze blik verruimen, juist ook als het gaat om de kerk.
Waar je ook bent, zoek lokale christenen op! In magazine #protestant schreef ds. Karin van den Broeke onlangs: ‘Dat de kerk eeuwenoud is, geeft het vertrouwen dat zij ook nu haar weg door de tijd zal vinden. Dat de kerk wereldwijd is, helpt ons aan nieuwe perspectieven op ons geloof.’ Zeker! Dat vraagt wel een open blik. Om die nieuwe perspectieven, die vaak ánders zijn dan wat je thuis of ‘van huis uit’ gewend bent, op hun waarde te schatten. Soms wekken mensen de indruk dat het gras elders altijd groener is dan thuis. ‘Als we hier nu eens net zo kerk zouden zijn als daar in…’ Dat wekt de indruk dat helaas dichtbij huis, in de eigen kerkelijke gemeenschap, de weiden dor zijn. Maar is dat écht zo? Ook als je bereid bent om net iets vérder te kijken, naar wat God ook hier en nu aan het doen is? Anderen zoeken ook elders naar groen gras, maar berichten soms terug dat ze maar wát blij zijn dat ‘wij hier niet zijn zoals zij daar’. ‘Want ja, als je zó kerk bent, dan is het wel logisch dat…’ O ja? Hebben we dan wel echt góed gekeken naar wat God ook elders ongetwijfeld doet? Misschien verborgen voor onze al te bevooroordeelde blikken? Kortom, speuren naar gras dat altijd groener is aan de óverkant, is ook in het leven van geloof en kerk een vrij betreurenswaardig tijdverdrijf. Waar je écht blij van wordt, is als je hier of elders sporen ziet van God die aan het werk is: groene weiden en vredig water. En dat je díe verhalen deelt. Niet wat er allemaal hier of daar niet deugt, maar met elkaar delen waar we samen blij van worden.

Omdat we zien dat God erbij is en dat Hij regeert. In de kerk en in de wereld. Daar krijg je nieuwe kracht door. En misschien nog wel belangrijker: dat is tot eer van Zij naam!

Ds. Michiel Vastenhout