Omhoog kijken

 

“Maar hij, vol van de heilige Geest, sloeg de ogen ten hemel en zag de heerlijkheid Gods en Jezus, staande ter rechterhand Gods, en hij zei: ‘Zie, ik zie de hemelen geopend en de Zoon des mensen staande ter rechterhand Gods.’”

(Handelingen 7: 55 en 56)

Die met menselijke ogen om zich heen kijkt, ziet vooral veel ellende: mensen op de vlucht, oorlog en geweld. Zo kun je ook kijken naar de gebeurtenissen in het tekstgedeelte. Stefanus, een diepgelovig man, krijgt te maken met de diepe haat. Na een scherpe toespraak wordt de woede van de hoorders zo groot dat ze beginnen te knarsetanden. Een woeste menigte bedreigt hem. Het is wonderlijk hoe Stefanus ondanks alle bedreigingen volhoudt. Vrijmoedig spreekt hij over Jezus. Waar haalt Stefanus de energie vandaan om in de dreiging van dit moment stand te houden? Dat heeft alles te maken met zijn blikrichting! Stefanus ziet iets anders dan wat er menselijkerwijs gesproken te zien is. Stefanus houdt zijn ogen niet gericht op de situatie, maar hij houdt zijn ogen gericht op de hemel! Wanneer je te maken hebt met dreiging en geen uitzicht meer ziet, wanneer het stormt en de machten komen op je af, kijk dan net als Stefanus omhoog!

Wanneer Stefanus zijn ogen opslaat naar de hemel, krijgt hij een geweldig bemoedigende ervaring. Hij kijkt dwars door de wolken heen tot in het heilige der heiligen. Hij ziet de heerlijkheid van de Here God. Hij ziet dat Jezus Christus aan de rechterhand van de Here God stáát. Dat kan betekenen dat Jezus Christus op het punt staat om in actie te komen. Of dat Hij zijn dienstknecht Stefanus opwacht en opvangt. Of dat Hij als een advocaat pleit voor Stefanus. In elk geval weet Stefanus nu zeker dat Christus regeert. Niet de woedende mensenmenigte heeft het voor het zeggen maar Jezus Christus, die in de hemel staat om daarmee te laten zien dat het Hem niet uit de hand loopt. Niet de machten van ziekte, zorg en dreiging heersen over je leven, maar Christus!

Wanneer de mensenmenigte de verkondiging van Stefanus hoort, hebben deze woorden een verbijsterende uitwerking. De hoorders worden nog woedender. Ze schreeuwen en tieren om niet te hoeven luisteren naar de woorden van Stefanus. De haat van de volksmenigte heeft haar hoogtepunt bereikt. De stenen treffen Stefanus in zijn gezicht. Terwijl Stefanus wordt gestenigd en hij de dood in de ogen kijkt, is zijn stem niet verzwakt. Juist nu roept hij het uit: ‘Ontvang mijn geest!’ In vertrouwen op God is de dood voor hem een toegang tot de nabijheid van Jezus Christus in zijn majesteit en heerlijkheid. Wat een genade en zegen is het wanneer je in het aangezicht van de dood zó jezelf kunt overgeven aan de Opgestane Heiland!

Stefanus valt op zijn knieën en roept luidkeels een gebed uit: ‘Here God, rekent u deze zonde niet aan!’ In deze woorden horen we duidelijk de echo van Jezus die het aan het kruis heeft uitgeroepen: ‘Vader, vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen.’ Zo zien we dat Stefanus een discipel is van Jezus Christus. In de navolging van Jezus Christus krijgt hij de kracht om zijn belagers te vergeven. Vergeving schenken is soms heel moeilijk, maar in het spoor van Jezus Christus worden we steeds geroepen om deze weg te gaan.

Laten we zo als gemeente en persoonlijk ondanks alle omstandigheden van ons bestaan, omhoog kijken naar Jezus Christus.

J.W. Sparreboom