Wie geen vreemdeling in Jeruzalem is, weet waar de twee woorden die het opschrift van dit artikel vormen, op slaan. De Protestantse Kerk zegt dat zij onopgeefbaar verbonden is met het volk Israël.
De HEER heeft zich met Abraham en zijn nageslacht verbonden. Als Hij zich verbindt, een verbond sluit met zijn gunstgenoten, is dit voor Hem onopgeefbaar. Hij is onopgeefbaar verbonden met Israël, het volk van zijn eerste keuze.
Ook christenen zijn met Hem verbonden. De HEER heeft ons in het verbond met Israël ingelijfd. Wij dragen, zo zegt Psalm 87, de naam van Sions kinderen. Gods verbondenheid met ons is voor Hem ook onopgeefbaar.
In de Heer zijn, zo kunnen we concluderen, christenen met het volk van Gods eerste keuze verbonden. Onopgeefbaar zelfs.
Die verbondenheid met Israël beklemtonen we op de eerste zondag van oktober. Elk jaar weer: Israëlzondag.
Juist in de afgelopen weken is hierover discussie ontstaan. Een aantal predikanten binnen de Protestantse Kerk wil ervan af. Zij stellen dat wij als mensen verbonden zijn met een heleboel volken. Ook met vele religies. Waarom Israël dan zo apart? Bovendien is het optreden van de staat Israël op zijn minst controversieel te noemen. Met name Palestijnen zijn de dupe. Ook en misschien zelfs wel in het bijzonder christen-Palestijnen. Met hen zijn wij in het geloof verbonden. Zij worden gemangeld tussen moslim-Palestijnen en Joden.
Toch is dit geen goed idee. Het gaat in de belijdende uitspraak dat onze kerk onopgeefbaar verbonden is met het volk Israël niet om de staat. Het gaat ook niet om het land. Het gaat om het volk dat uit Abram, Izaäk en Jacob voortkwam. Toen de Heer met de aartsvaders en hun nageslacht een verbond sloot, woonden ze niet in het land en leefden ze al helemaal niet in de staat Israël.
Waar het om gaat, is dat de HEER door en door betrouwbaar is. Via Israël verwerkelijkt Hij zijn beloften. Daarvan laat Hij er geen enkele ter aarde vallen. Israël is een blijvend teken van Gods bemoeienis met deze wereld. Via dit volk is het evangelie naar de heidenen, naar ons gekomen. Zonder Israël geen Kerk!
Op Israëlzondag tonen we hiervoor speciaal onze dankbaarheid. En we zetten ons in voor het volk van Israël dat de eeuwen door zo onder vuur gelegen heeft. Ook door de Kerk niet op waarde is geschat. Kerkelijk antisemitisme is een smet op het blazoen van de Kerk. Daarom belijden we op Israëlzondag schuld. Daarom zetten we ons des te harder in tegen het (her)oprukkend antisemitisme in de samenleving, hier en elders in de wereld.
In onze diensten zingen we zondag uit Psalm 105. Zo heeft de in Sliedrecht actieve werkgroep ‘Kerk en Israël’ ons gesuggereerd. Heel mooi. Ja, laten we met Israël zingen de woorden die onze HEER ons op de lippen legt:
Looft God de Heer, en laat ons blijde
zijn glorierijke naam belijden.
Meldt ieder volk en elk geslacht
de wonderen die God volbracht.
Gij die van harte zoekt de Heer,
verblijdt u, geeft zijn naam de eer.
De Heer heeft Izak uitverkoren,
aan Jakob zijn verbond bezworen,
aan Israël zijn trouw verpand;
uw kind’ren breng Ik naar dit land,
naar Kanaän dat eeuwig is
uw toegemeten erfenis.
G.J. Mink