De zegen van de schuldbelijdenis uit Psalm 32 of struisvogelgeloof.
In de kerk gaat het vaak over zonde en dat is jammer vinden sommigen. Het zou er in onze diensten opgewekter, positiever en vrolijker aan moeten toegaan! Ja, als je gaat nadenken over wat het bete-kent om jezelf te klein te maken en je zonden en schuld te belijden, dan kun je zo’n reactie verwach-ten. Maar laat ik meteen antwoord geven op die vraag naar het belang van het spreken over zonde en de noodzaak van de schuldbelijdenis. En voorop staat: het is niet mijn antwoord. Het is het antwoord dat ons wordt aangereikt door David in Psalm 32 en uiteindelijk door God zelf. Want wat gebeurt er in die Psalm? Het begint in vers 3: “Zolang ik zweeg, kwijnde mijn gebeente weg, onder mijn gejammer de ganse dag”. David, die zijn ongerechtigheid niet onder ogen wil zien, lijdt daaronder. Hij ‘jammert de hele dag’. Dat is de beginsituatie. En als hij zijn zonde beleden heeft, eindigt hij met te zeggen in vers 7 en vers 11: ‘Gij omringt mij met jubelzangen van bevrijding!’ ‘Verheugt u in de Here, juicht, ju-belt allen!’ Ziet u het? Dat is de beweging die in dit lied zit. De blijdschap spat er vanaf. Want de erva-ring van David is, en de ervaring van Gods kinderen is ook, dat wie zichzelf verootmoedigt en schuld belijdt, zijn of haar zonde onder ogen ziet voor Gods aangezicht, die wordt vrolijk en blij! Echt waar! Dat is het bijbelse antwoord op die vraag: ‘Hoe kun je nou blij worden van je zonden belijden? Kan verootmoediging en schuldbelijdenis het hart van een mens verheugen? Jazeker! Nou en of!
Wees eens eerlijk. Zou het ons echt helpen, als we het in de kerk maar helemaal niet meer over zonde zouden hebben? In ieder geval veel en veel minder vaak? Zou dat ons geloof verdiepen en verrijken? Zou je er een betere gelovige en een beter, blijer mens van worden als we het maar wat minder over de zonde hadden? Ik geloof er niets van. Een collega predikant noemde dat: struisvogelgeloof. Struisvogels steken, als er gevaar dreigt, moeilijke situaties opdoemen, hun kop in het zand. ‘Weg gevaar, weg problemen, weg moeilijkheden! Maar niet heus dus. Struisvogelspiritualiteit is een manier van geloofsbeleving waarin weinig of geen plaats is voor zondebesef, voor schuldbelijdenis, of voor verootmoediging. Want dat zou een mens alleen maar somber en negatief maken. Depressief ook!
Nu ben ik echt niet blind voor het feit, dat er wel degelijk op een verkeerde, zwartgallige manier met de zondigheid van de mens kan worden omgegaan. Dan blijft er niets van een mens over, want het licht van vergeving en genade straalt niet. Ja, als je als mens zo op jezelf en je zonden wordt teruggeworpen zonder Gods genade – rijk en vrij – te horen verkondigen, dan zou je inderdaad depressief van kunnen worden. Maar dat is in deze psalm van David helemaal niet het geval, integendeel! We mogen nooit vergeten dat er in Psalm 32 een beweging zit. Het is geen een stilstaand plaatje! Je zit iemand die zwaar gebukt gaat onder zijn zonde, in doffe ellende verkeerd en vervolgens zit hij maar voor zich uit te somberen. Daar begint David mee, maar hij blijft er niet in steken. Hij gaat verder. Want hij is tot de ontdekking gekomen, dat wie zijn zonden belijdt aan God, vergeving ontvangt! En dat maakt hem zo blij! Zo mogen wij weten, dat iemand die aan de voet van het kruis van Jezus zijn zonden belijdt, ze daar ook mag achterlaten, verzoend door Christus’ kostbaar bloed, vergoten om zondaren te redden en te behouden. Dat is blijde boodschap van het evangelie. Dan mag je wandelen en ademhalen in het licht dat leven doet. Daar word je blij en opgetogen van. Opgelucht! Omdat je dan Gods genade mag ervaren. Genade! Dat je er mag zijn, zoals je bent! Ondanks al je fouten en gebreken, al je schuld. Daar kun je beter over zingen dan praten:
Ik zie een poort wijd open staan,
waardoor het licht komt stromen.
Van ’t kruis, waar ‘k vrij’lijk heen mag gaan,
om vrede te bekomen.
Genade Gods zo rijk en vrij,
die poort staat open ook voor mij!
Voor mij! Voor mij !
Staat open ook voor mij!
Ds. J.F.Tanghé