Volgelingen van Jezus zouden het voor elkaar op moeten nemen, vooral ook omdat ze zich in een vijandige omgeving bevinden. Zo kenmerken zowel liefde als haat het leven van echte gelovigen: liefde in de gemeente en haat van de kant van de wereld. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we geneigd zijn om ons terug te trekken in onze eigen veilige bolwerken, onze christelijke subcultuur. Toch is dat niet wat Jezus van ons wil. De vijandschap van de wereld is niet iets waar we ons over zouden moeten verbazen. Het is eerder regel dan uitzondering.

Een manier om de vijandschap te ontlopen is om dicht tegen ongelovigen aan te kruipen en zoveel mogelijk op hen proberen te lijken. Steeds zijn er weer kerken en organisaties die dat proberen. Meestal met  de verklaring dat we alleen zo mensen kunnen bereiken. Maar die weg is onbegaanbaar, want in Johannes 15: 19 staat dat Jezus ons ‘uit de wereld heeft weggeroepen.’

Een andere manier is om met elkaar op een kluitje te gaan zitten en weinig bemoeienis met buitenstaanders te hebben. Maar dan zijn we geen bederfwerend en smaakmakend zout en geen licht meer voor onze omgeving. De enige begaanbare weg is die van Jezus: volledig de wereld in, maar overduidelijk anders. En dat betekent ‘gehaat worden’, of tenminste geminacht, uitgelachen of genegeerd. En dan toch verder gaan met het uitvoeren van de opdracht die God ons heeft gegeven.

Gelukkig hoeven we dat niet alleen te doen. De Geest van de waarheid is onze Trooster, Helper, Pleitbezorger. Hij zal met en voor ons getuigen en het nodige bewijs leveren. Hij zorgt ervoor dat ons getuigenis uiteindelijk niet door onredelijke en ongegronde vijandschap gehinderd zal worden. In Marcus  13: 11 zegt Jezus tegen zijn leerlingen: ‘Wanneer ze je komen halen om je uit te leveren, pieker dan niet al van tevoren over wat je moet zeggen, maar zeg wat je op dat moment wordt ingegeven; want jullie zijn het niet die spreken, maar de Heilige Geest.’

Piet Wielaard