Toevlucht

N.a.v. Psalm 90

Zondag 22 november is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In zekere zin loopt de kerk altijd op de wereld voor. De laatste zondag van het kerkelijk jaar zou je ook kerkelijk oudjaar kunnen noemen. En zoals onder ons gebruikelijk is, kijken we op deze laatste zondag terug en herinneren we ons de namen van hen, die ons dit jaar ontvallen zijn.
Van huis uit ben ik gewend, dat op de Oudejaarsavond de 90e psalm werd gelezen. Een gebed van Mozes, de man Gods. Ik heb dat gebruik van huis uit overgenomen en deze waardevolle traditie in ons eigen gezin voortgezet. En ik hoop, dat mijn kinderen op hun beurt dat ook weer doen! Nimmer klinken deze woorden zo krachtig en betekenisvol als juist op de Oudejaarsavond. “Here, U bent ons geweest een toevlucht van geslacht tot geslacht; eer de bergen geboren waren, en Gij aarde en wereld had voortgebracht, ja van eeuwigheid tot eeuwigheid bent U God”. Dat zijn voor mij woorden, die de tijden verduren, gedachten, die de eeuwen hebben doorstaan. Wat er allemaal wel niet mag veranderen, welke mensen uit onze omgeving ook mogen wegvallen door de dood, God, de Schepper van hemel en aarde, de Eeuwige van Israël is getrouw en zal getrouw zijn van geslacht tot geslacht. Zijn Naam is immers: “Ik ben die Ik ben en Ik zal zijn, die Ik zijn zal”. Zo heeft Hij zich immers aan Mozes bij de brandende braambos geopenbaard! Zo vaak staan we er niet bij stil – en daarom is het goed om dat op de laatste zondag van het kerkelijk jaar nadrukkelijk wel te doen – om eens te denken aan al die vaders, moeders, grootouders en overgrootouders, die zich ieder op zijn of haar manier heeft laten leiden door het Woord van God, de blijde boodschap van het evangelie. Zo zich hebben laten gezeggen door dat Woord, dat ze de weg zijn ingeslagen achter Hem aan die de Weg, de Waarheid en het Leven is. De roepstem volgend, die de Geest in hun hart had gelegd. Jezus heeft de weg naar het Vaderhuis gebaand voor allen, die Hem hebben liefgehad. De dood overwonnen en de boze geoordeeld. Een weg, die geslachten voor ons ook zijn gegaan, ongetwijfeld net als wijzelf, met vallen en opstaan. Het is een weg, die niet doodliep, maar uitkwam in het huis met de vele woningen, waar Christus heen is gegaan om plaats te bereiden.
Laten we onze geliefden gedenken met verwondering in ons hart: God ging mee, de jaren door, en Hij zal dat blijven doen, totdat Hij komt! Zou Hij dan niet vandaag voor mij, en voor het geslacht na mij, een toevlucht willen zijn? Want Hij weet toch van mijn verdriet! Van die lege plaats in mijn leven! Laat dat onze troost zijn op de laatste zondag van het kerkelijk jaar!

Ds. J.F. Tanghé