Bij het opruimen van het archief kwam ik onderstaande meditatie tegen van onze voormalig predikant ds. Van den Oever. Ik denk dat hij al eerder in het Kerkblad heeft gestaan, een aantal jaren geleden. Toen ik het las werd ik er (weer) door getroffen, het krijgt nog een extra diepte, nu hij ons is voorgegaan. Ik wilde het u niet onthouden.
Pieter Vlot
Zaligverklaring
‘Schrijf, zalig de doden die in de Here sterven van nu aan. Ja, zegt de Geest, dat zij rusten van hun moeiten, want hun werken volgen hen na.’
(Openbaring 14: 13)
Het woordje ‘zalig’ wordt in de Bijbel gebruikt als gelukwens. Maar op het eerste gezicht komen dan vele zaligsprekingen wereldvreemd over. Neem nu: ‘zalig de treurenden’, of ‘zalig de vervolgden’. Zijn dergelijke mensen te feliciteren of te benijden? Is het de wereld niet op z’n kop? En ‘zalig de doden?’ Waarin zijn zij te benijden? Bij het woord ‘doden’ behoort toch niet het woord felicitatie, maar condoleantie, geen gelukwens maar rouwbeklag!
Maar het zalig zijn is zo vaak niet de maatstaf van deze wereld, maar naar de gang van zaken in het Koninkrijk Gods, dat nu eenmaal haaks op deze wereld staat. Alleen degenen die aangeraakt zijn door het evangelie kennen het geheim van het woordje zalig. Zalig omdat God je zo noemt en bestemt voor zijn Koninkrijk. Daarom komt er nog iets bij: niet zondermeer ‘zalig de doden’, maar: ‘de doden die in de Here sterven’ Wat is dat: ‘in de Here sterven’? Dat is sterven met de blik op Jezus, stervend je overgeven in de hand van Christus, ‘Veilig in Jezus armen.’ Zoals Stephanus: ‘Here Jezus, ontvang mijn geest.’ Wie sterven in de Here? Het zijn die mensen die ook met de Here geleefd hebben, even tevoren genoemd: ‘de heiligen die de geboden Gods en het geloof in Jezus bewaren.’ De heiligen zijn in de Schrift niet degenen die door hun goede daden een trapje hoger staan dan de gewone sterveling, maar gelovigen die met vallen en opstaan leven op het kompas van Gods Woord. Heilig omdat zij, zondaren, door God heilig verklaard zijn. Heiligen leven met en uit het geloof, wandelen met Jezus, werken in de wijngaard, hetzij kort, hetzij lang. Hetzij hitte van de dag verdragen of te elfder ure ingaan. ‘Zalig die in de Here sterven’ is in het geloof sterven. Het geloof is alles bepalend, het geloof is de scharnier waarop de hemelpoort zich opent. En de werken, de daden van de mens, doen die er niet toe? Jazeker, maar ze komen achteraan, ze worden getoond en gewaardeerd, maar ze zijn niet de norm. Goede werken verdwijnen niet, want ‘Al, wat gedaan is uit liefde tot Jezus, dat houdt zijn waarde, blijft eeuwig bestaan.’
‘Zalig die in Christus sterven,
De doden die de hemel erven,
Voor wie Hij woning heeft bereid.’
(Gezang 267)
S. van den Oever, voormalig predikant wijk 1