Jesaja 2: 4                                                                                                      G.J. Mink

Op 6 oktober is het Israëlzondag. Dan beklemtonen we, in lijn met de kerkorde van onze kerk, onze onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël, omdat de Here zelf

zich onopgeefbaar verbonden heeft met dit volk. Hij sloot een eeuwig verbond met hen.

De verbondenheid geldt dus vooral die met het volk, niet primair met het land noch, met de staat.
Al zijn deze drie natuurlijk niet geheel los verkrijgbaar. Het is een spannend

gebeuren, elk jaar weer. En zeker in 2024 is dit het geval. Wat is er een strijd.

Israël en Gaza, Israël en Libanon, Hezbollah en Hamas.

De strijd is niet van vandaag of vorig jaar (7 oktober!). Ook niet sinds 1948, toen de

staat Israël werd gesticht. Nee, de eeuwen door is er sprake van strijd. In het doodshuis

Egypte werd Israël slachtoffer van genocide: jongens werden ter dood gebracht.

De toekomst van het volk zag er somber uit. Na de uitgeleiding door de Here kwamen al gauw de Amalekieten, een heel oud volk. Ze pleegden in de woestijn een laaghartige aanval. Gewetenloos, zonder enig ontzag voor God, overvielen ze de achterhoede waar de zwaksten van het uitgehongerde volk zich bevonden (Deut. 25: 17-19). Alleen

door krachtig ingrijpen van de HERE op het gebed van Mozes kon Israël de overwinning

behalen (Ex. 17: 8-15). Toen beloofde de HERE altijd voor zijn volk te

strijden in de eeuwigdurende oorlog van de Amalekieten. Deze doet zich telkens in andere gedaante voor. Steeds weer steekt het antisemitisme de kop op. Ook in ons land.

De strijd zal steeds heftiger worden. Maar de HERE zal oordelen! Dan zal de heilstijd aanbreken. Jesaja (2: 4) profeteert hiervan. Een prachtig visioen krijgt hij:

De HERE zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen.

Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen.

Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal nog de wapens leren hanteren.

Aan deze belofte mag Gods volk zich vastklemmen. De tegenstand kan heftig zijn, maar de HERE laat het er niet bij zitten.

Uitdagend kan de profeet Joël (NBV 4: 9=HSV 3: 10) roepen dat de volken, onder wie Tyrus en Sidon (Libanon) en de Filistijnen een prominente plaats innemen, met hun vijandige en vijandelijke bedoelingen hun ploegijzers wel kunnen omsmeden tot zwaarden (precies het omgekeerde van Jesaja’s heilsprofetie), het zal hun uiteindelijk niet baten. Geen raketten en geen drones, geen kogels of molotovcocktails kunnen Gods trouw ondermijnen en zijn plannen in de war sturen. Want God is de Heer van de legermachten. Hij brult, zo zegt Joël, vanaf de Sion, Hij gromt vanuit Jeruzalem. Maar voor zijn volk is Hij een toevlucht, een vesting is Hij voor Israël (4: 16).

Nu moet Gods volk niet denken dat het dan maar van alles kan uitspoken. De heilsprofetie

van Jesaja kan worden misbruikt.

Jesaja’s tijdgenoot Micha citeert de woorden uit het

heilsvisioen van zijn collega. Hij gispt degenen die dit naar zich toe halen en

misbruiken.

Terwijl Micha’s gesprekspartners Sinaïverbond (2: 7), landbelofte (2: 10) en Sionstheologie

(3: 11) als heilsgaranties beschouwen voor het nationale voortbestaan, stelt de profeet dat de leidslieden van het volk Gods beloften tenietdoen door hun kwade praktijken. Terwijl zij de mond vol hebben van ‘vrede, vrede’ (3: 11; 4: 4) treden zij als een vijand tegen hun eigen

volk op (2: 2; 2: 8-10a; 3: 2-3). Daarom zal het oordeel niet uitblijven. Het ongeluk zal deze volks(mis)leiders treffen (2: 3; 3: 4). Tegenover de oppervlakkige heilstheologie beklemtoont Micha de onheilssituatie. Alleen via het oordeel, door het genadige

ingrijpen van de HERE kan deze worden opgeheven. Het nieuwe begin is volledig Gods begin. Het is de toekomst die gebaand wordt door de Messias, de Leidsman uit Bethlehem (5: 1), die wij in Jezus Christus hebben herkend.

Laten we onszelf onderzoeken waar Amalek momenteel huist. Hij logeert ook in Nederland en misschien heb jij hem ook wel gastvrijheid verleend. Laten we als Mozes onze handen opheffen tot de HERE en Hem aanroepen, opdat Hij zich ontfermen zal.

​

Kyrie eleison.