Op leeftijd

‘Al onze dagen gaan heen door uw woede, wij beëindigen onze jaren in een zucht. Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.’ Psalm 90: 9-10.

In gesprek met ouderen gaat het vaak, niet altijd, over het moment van sterven. Ik las ergens de uitspraak van een tachtigjarige: ‘Het zal niet lang meer duren dat ik mijn leven aan God zal moeten teruggeven.’ Mooi als je dit op hoge leeftijd gekomen in geloof kunt zeggen. Even verder in het artikel las ik ook dat hij eens een vergrijsde man had ontmoet die zei dat bij zijn overlijden niemand hem zou missen. Wat triest. Even triest als die doodskist op een begraafplaats die alleen maar door uitvaartmedewerkers wordt begeleid… Nee, koester de momenten dat ‘dat vergeten en verlaten zijn’ er bij u niet is. Geregeld hoor ik van u dankbaarheid voor de goede band met uw (klein-)kinderen.
Maar laat u dat ook voldoende blijken? Durf uzelf eens kritische vragen te stellen, liefst
in het bijzijn van uw kinderen. Zegt u dan hardop tegen hen, dat u van hen houdt? En, als
u voor hen bidt, vraagt u God of Hij erbij wil zijn als uw kinderen iets vervelends overkomt? Of wilt u alleen maar dat Hij dat vervelende zal voorkomen? En zocht of zoekt u geestelijke veiligheid voor uw kinderen vooral in het vasthouden aan door u ingenomen standpunten. Ziet u ook hun liefde voor onze God en de naaste? Met andere woorden; gunt u hen de ruimte een weg te gaan die u niet voor hen uitgestippeld heeft?
Kritische vragen genoeg. Het siert die oudere mens als zij/hij ook vers 12 uit de psalm kan meebidden: ‘Leer ons zó onze dagen tellen dat wij een wijs hart verkrijgen.’
Vredegroet, pastor Harm Jansen, harm1.jansen@ziggo.nl.