Afgelopen zondag mocht ik, samen met Teus Vink, de afscheidsdienst van ds. Michiel Vastenhout en zijn gezin in Eethen meebeleven. Een dubbel gevoel, waarbij het afscheid nemen door en van hun huidige gemeente en het verder gaan op de weg die God hen heeft geopenbaard, zorgt voor verschillende emoties. Tijdens de verkondiging werd stil gestaan bij de eerste brief die Paulus aan de Korintiërs (15: 58) heeft geschreven, waar Paulus de gemeente oproept standvastig en volhardend te zijn. Iets wat ook lijkt te slaan op de gemeente van Eethen/Drongelen nu hun herder en leraar naar Sliedrecht vertrekt. Toch moeten we niet alleen aan onze ‘eigen’ gemeentes denken. We hebben als kerk een missie, Gods missie! En dat is het zaaien van het Goede Woord. Jezus gaf ons als voorbeeld de gelijkenis van de zaaier, daar blijkt dat niet alles wat we zaaien ook daadwerkelijk vrucht gaat dragen, maar zoals een boer toch steeds moet blijven zaaien, moeten ook wij dat doen. Alle gelovigen worden daartoe opgeroepen door God zelf. Op deze manier is er eigenlijk nooit afscheid, maar altijd een nieuw begin.
Dit geldt ook voor de negen gemeenteleden die in onze eigen Sliedrechtse gemeente belijdenis deden. Ook zij hebben een ‘nieuw begin’ gemaakt. En we zijn dankbaar dat ze dat met ons willen delen.
We hopen dat ook zij zich op Gods missie mogen richten.
Zelf denk ik ook nog weleens terug aan de predikant die ons getrouwd heeft en die ons enige tijd later een nieuw ‘woon’ begin gunde. Er zouden toen zogenaamde Premie A woningen gebouwd gaan worden en wij konden er één kopen. Een kans om als gezinnetje een huis met een tuintje te bemachtigen. We waren gelukkig met dit nieuwe begin, tot we 4 maanden later van de burgerlijke gemeente te horen kregen dat zij geen gemeentegarantie wilden verlenen, omdat mijn man zijn baan ging verliezen. Een hypotheek afsluiten was dan onmogelijk. Dat was wel afscheid nemen. Niet het huis waar we zo naar uitkeken en geen werk meer. Toch bleek dit geen afscheid te worden, maar een nieuw begin, een nieuw begin dat ons ook liet zien dat we niet losgelaten werden. De predikant was bereid zich voor ons garant te stellen. Een onbaatzuchtige daad van naastenliefde!
Ook met die baan kwam het helemaal goed en we wonen nog altijd met veel liefde in het huis wat we op zo’n bijzondere manier in ons bezit kregen. Deze daad van de predikant en de mooie gesprekken zorgden ervoor dat onze ‘akker’ steeds vruchtbaarder werd. We zagen een afspiegeling van onze Heer hierin. Als we van mensen al zo’n beschutting mogen krijgen, hoeveel temeer zal onze God ons dan beschutten en met ons mee gaan. Het enige wat wij hoeven te doen, is onze akkers vrij houden van onkruid. Zodat wanneer het zaaigoed dan in de aarde valt, sterft en vervolgens als herboren opschiet, het vrucht zal dragen. Zo zien we dat afscheid nemen steeds een nieuw begin in zich heeft en mogen we met God altijd verder gaan, waar de toekomst ons ook zal brengen.
Zijn missie is eeuwig!

Goede dagen gewenst en een vriendelijke groet,
Mieke van ’t Veer