Afgelopen maand verdedigde ds. Rienke Vedders-Dekker, tiener nog in mijn Zeeuwse tijd en geregeld met haar ouders kerkend in Arnemuiden, aan de PThU haar proefschrift: ‘Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens’. De titel is ontleend aan een beroemd gedicht van ds. Okke Jager, in zijn tijd een vermaard predikant, die geregeld voorging in radiokerkdiensten en ook op de televisie avondsluitingen verzorgde. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om… De dissertatie gaat over de betekenis van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning en het diaconaat voor kwetsbare ouderen in een veranderende samenleving. Rienke vroeg mij enkele jaren geleden meelezer te zijn. Vanwege haar én het belang van het onderwerp heb ik dit met liefde gedaan.

Met het doen van onderzoek probeerde ze meer zicht te krijgen op het leven van kwetsbare ouderen, hun verhalen, hun pijn, hun verdriet, hun noden en hun wensen. Het is essentieel om de stem van de kwetsbare ouderen te horen en hun ervaringen, meningen en behoeften serieus te nemen. Wat betekent dit voor de diaconale zorg van de kerk in een context waarin de overheid taken verricht die in het verleden door de kerk gedaan werden? Hoe kunnen protestantse kerken zich in deze veranderende samenleving verbinden aan het dagelijkse leven van kwetsbare ouderen? Voor welke opgaven stelt deze ontwikkeling hen en in het bijzonder hun diaconaat? In hoeverre is er sprake van een verschil tussen een landelijk en een stedelijk gebied? Een van haar conclusies is dat ouderen vanuit de WMO goede zorg krijgen. Ze hoorde hen zelf niet klagen, maar ving wel op dat ze zich meer en meer zorgen maken over hoe het in de toekomst zal gaan met bijvoorbeeld de huishoudelijke hulp. Ook doen volgens haar kerkelijke gemeenten ontzettend veel voor senioren. Zomaar een greep: kerst- en paasmiddagen, ontmoetingsochtenden en kerkelijke uitstapjes.

Zulke diaconale initiatieven zijn waardevol, maar ze sluiten volgens Vedders-Dekker niet altijd goed aan bij waar ouderen écht op zitten te wachten: aandacht voor essentiële levensvragen.

Nu zou men kunnen stellen dat dit meer op het bordje ligt van predikanten en pastorale ouderlingen dan op dat van diakenen.

De promota pleit voor een intensievere samenwerking. Als een diaken, of in onze context een medewerker van Spring-in, een praatje maakt met een oudere over het nieuws en hij merkt dat deze ook behoefte heeft aan een gesprek over diepere levensvragen, is het goed door te verwijzen naar een predikant, ouderling of pastoraal bezoekmedewerker. Het blijkt namelijk dat veel ouderen, ook niet-leden van de kerk, vragen hebben op het gebied van geloof en zingeving. Hier liggen duidelijk ook missionaire verantwoordelijkheid en kansen! Ouderen verlangen vaak naar een goed gesprek met aandacht voor diepe levensvragen.

Onze diaconie gaat met deze gedachten aan de slag. Ik heb ze het boek al ter hand kunnen stellen, maar het thema had hun al via de pers bereikt. Wakkere mensen, die diakenen van ons!

Vrijdag 19 juli is een bijzondere dag. Dan mag ik zowel ’s middags in Parkzicht als ’s avonds in Overslydrecht voorgaan in de weeksluiting. Vele bewoners ervaren deze wekelijkse samenkomst als hun kerkdienst. Bijzonder is dat de aanwezigen vaak recht uit het hart – dat kun je zien en horen! – zingen. Mooi is het hun dan namens de Heer de zegen te mogen opleggen voor het laatste deel van hun levensreis hier op aarde.

Vorige week drukte ik de Joodse reiszegen af. Nu velen in de loop van de komende week op vakantie gaan, volgt nu ook nog de christelijke reiszegen van St. Patrick. Van harte hopen we dat de vakantietijd een goede periode zal zijn. Even afstand nemen, maar vergeet hen niet die thuis (moeten) blijven. Hoe het ook zij: ‘Ga met God en Hij zal met u zijn’ (Gezang 416).

Een hartelijke groet vanuit de pastorie aan de Batelier,

ds. G.J. Mink.