Vacatures
Onlangs bespraken we als wijkkerkenraad de situatie rond de drie openstaande vacatures voor blokouderlingen in onze wijk. We zullen geen formele ambtsdragersverkiezing hiervoor houden dit jaar. Er waren veel vacatures voor blokouderling en we zijn blij met onze nieuwe ouderlingen. Tegelijk zijn er tijdens de verkiezingen in het najaar verschillende gemeenteleden benaderd die aangaven het ambt toen niet te kunnen aanvaarden. Toch willen we de moed erin houden en zullen de komende periode onze ogen open houden door goed om ons heen te kijken wie mogelijk als ouderling benoemd zou kunnen worden. Op kortere termijn of anders volgend jaar. Tegelijk zullen we de ogen ook sluiten, om dit alles biddend bij God te brengen. Want we zouden het echt heel fijn vinden als het belangrijke pastorale werk in de blokken goed voortgang blijft vinden.
Denkt en bidt u met ons mee?

Huisbezoek
Ja, we denken dat het pastorale werk in de blokken belangrijk is. Maar, eerlijk is eerlijk, soms lijkt het alsof (een deel van) de gemeente daar toch wat anders over denkt…
Hier willen we graag open over zijn. Voor de blokouderlingen is het een zoektocht hoe ze goed invulling kunnen geven aan hun ambtelijke opdracht. Zo zijn er door ouderlingen met een nieuw blok begin dit jaar brieven rondgebracht, waarin de vraag werd gesteld welke vorm van huisbezoek op prijs wordt gesteld. Fijn dat sommigen van jullie daarop reageerden. Helaas lieten de meesten de brief (die hopelijk wél goed is aangekomen) onbeantwoord. Er is een aantal huisbezoeken uit voortgekomen en voor na de zomervakantie staan in een aantal blokken ook groothuisbezoeken gepland. Daar zijn we blij mee.
Er was ook de mogelijkheid om aan te geven dat u voor de komende twee jaar geen prijs stelt op bezoek. Nu kun je zeggen: die optie moet je niet bieden… Dat kan zijn. Maar we vinden het belangrijk hierbij de keuze van ieder van u te respecteren.
Toch willen we wel, in algemene zin, delen dat we deze aangekruiste optie (samen met de vele niet beantwoorde brieven) best ingewikkeld vinden om mee om te gaan. Want het lijkt aan te sluiten bij een trend die we al langer zien. Namelijk dat veel gemeenteleden die wat minder betrokken zijn op de gemeente (ook wel ‘rand’) genoemd, niet zo’n prijs stellen op bezoek. Dat ligt wel in lijn met de grotere afstand die men schept tot de gemeente.
Maar we zien ook dat veel betrokken gemeenteleden (die we dus zien in kerkdiensten, in kringwerk, en kinderen bij het jeugdwerk) aangeven: ‘Bezoek hoeft niet, jullie kunnen beter naar iemand gaan die het harder nodig heeft.’ Dat vinden we lastig. Want wie zouden dat dan moeten zijn…?
En vooral: we zijn als ouderlingen en predikant primair benieuwd naar hoe het met ú gaat, en met jóu. Dus met degene die we benaderen voor een bezoek. Ja, misschien heeft een ander dat contact óók nodig, maar we willen graag weten hoe het met júllie gaat. Waar loop je tegenaan in het leven? Wat gaat goed? Lukt het om gestalte te geven aan je leerling van Jezus zijn? Is de gemeente een plek waar je daarvoor goed wordt toegerust? En wat zou jij wellicht kunnen bijdragen aan het gemeenteleven?
Dat lijken ons vragen die er voor ons allen toe doen. En we komen graag langs om te luisteren naar wat jullie ons als gemeenteleden met ons willen delen.
Mogen we u, jou, jullie vragen om hiervoor open te staan? En zou je ons dat willen laten weten? Als de blokouderling ernaar vraagt, maar neem daarin zeker ook gerust het initiatief. Zo geven we sámen vorm aan het onderlinge pastoraat.
We kijken uit naar veel waardevolle ontmoetingen!
De blokouderlingen en wijkpredikant

Gelezen
‘In Brieven uit de hel van C.S. Lewis staat het diabolische advies ‘to keep them busy in the non-essentials of life en occupy their minds’. Als je mensen onraakbaar wilt maken voor God, jaag ze dan op, houd ze constant bezig. Inmiddels denk ik dat de grote geloofshooligan een advies daaraan heeft toegevoegd: individualiseer mensen. Maak gemeenschappen stuk, families en gezinnen. Beuk op kerken en schrijf dag in dag uit hoe schandalig-ongeloofwaardig, niet-hip en anachronistisch dat lichaam is. Betover mensen met het ideaal van zelfexpressie en jeugdigheid. Ontlijf ze. Maak ze digitaal. En als je ze zo geïsoleerd hebt, zullen ze zeker lid worden van de ‘zwerm’.
Op de zondag na de kleine voetbalderby in Bunschoten-Spakenburg realiseer ik me de kracht van de gemeenschap. Voor in de kerk staat mijn oudste zoon. Samen met twee andere jonge gasten doet hij belijdenis. Tijdens de dienst besef ik: hij is gevormd in en door deze gemeenschap. Ook in de familie, maar ook hier. Door Koen, de diaken die hovenier is, en ooit een schutting in onze achtertuin plaatste, en ons menneke mocht hem helpen. Door Katja, de ouderling die ook arts is en vlakbij woonde; ze verzorgde ooit een hoofdwond toen hij op een tafel stuiterde. Door Mark, diaken en voetballiefhebber, die hem regelmatig uitnodigde voor een spelletjeszondagavond. Door Jan, onze senior huisvriend, die altijd even vraagt naar de jongens en dat voelen ze. De christelijke gemeente is een alternatief krachtenveld. Dat dempt de macht van coke, media, techniek en geld. Het zorgt voor een andere wording. Als de kerk dus maar niet op zo’n ‘mediale zwerm’ gaat lijken.’ (Kees van Ekris in #Protestant).

Een hartelijke groet, ds. Michiel Vastenhout