Onlangs overhandigde een betrokken gemeentelid een gedicht. Het past goed bij de gelijkenis, die we afgelopen zondagavond overdachten. Ik geef het dan ook graag door:

Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven,
Genade is niet bij de erfenis.
Het gebed voor hen is mij nog slechts gebleven,
Dat ik in uw Rijk geen der kinderen mis.
Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven,
Dus pleit ik dagelijks Heer, op uw verbond.
U was er bij de aanvang van hun leven,
En toen U, vol genade, bij hun doopvont stond.
U hebt beloofd: Ik zal altijd je Vader zijn.
Ik weet niet of ze nog Uw kinderen willen wezen,
Dat is, o Grote God, mijn twijfel en mijn pijn.
Ze leven dikwijls bij U weg naar ik moet vrezen.
Vader, ik wil voor al mijn kinderen vragen
En buig mijn knieën voor U elke dag.
Wilt U ze in uw groot erbarmen dragen,
Bewaar ze dicht bij U, tot aan hun laatste dag.