Gelezen ‘tussen doopdienst en Avondmaalszondag’
In het boekje Thuis. Over de betekenis van de kerk, geschreven door theoloog Bram van de Beek kwam ik een mooie passage tegen, die stof tot nadenken geeft tussen een zondag waarop gedoopt werd en een zondag waarop de Maaltijd gereed staat. Van de Beek staat niet bekend onder theologen als de meest optimistische van allemaal. Dat weet hij zelf ook wel en in dit boekje geeft hij het ook ruiterlijk toe. Hij kijkt met zorg naar de nabije toekomst van deze wereld. Sommigen zullen dat herkennen, anderen zien wellicht lichtpuntjes die Van de Beek nog niet, of niet meer, ziet. Toch schrijft hij dan behartenswaardige woorden:
‘In de wereld die ons wacht zal het een zegen zijn dat er een kerk is. Dat er in alles wat er gebeurt een kerkdienst is waarin we thuis mogen zijn in de vrede van God die alle verstand te boven gaat en we mogen vieren dat Hij zichzelf voor ons in de dood gegeven heeft. Een morgen waarop we stil mogen zijn en vieren dat ons burgerschap in de hemel is. Een moment van hemel op aarde. Eén met Christus in wie ons leven verborgen is bij God: veilig opgeborgen, niet in een kluis, maar in Hemzelf, in Hem die de Levende is, opgestaan in de dood. En dan wordt in een wereld waarin de dood heerst een kind gedoopt. Met Hem begraven in zijn dood in de doop. Om deel te hebben aan zijn leven, het leven van de Opgestane. (…) Ik zie mijn kleindochter voor me. Uiteraard denk ik aan haar toekomst. (…) Maar wat er ook gebeurt: ze is gedoopt. Kind van God, over wie zijn naam is uitgesproken, met al die prachtige zekerheden die in het doopformulier staan. Wat er ook gebeurt, ze mag komen in de dienst waar het brood van het leven wordt gebroken en de genade over haar wordt uitgesproken.’
Een gezegende zondag gewenst!

Een hartelijke groet, ds. Michiel Vastenhout