Het was een bijzondere dienst afgelopen zondagmorgen. In het kader van het uitgebrachte beroep ging ds. Vastenhout bij ons voor. Hij had als richtlijn tijdens de dienst Matteüs 14: 22-33, waar de discipelen alleen in de storm op het meer zijn en waar Jezus lopend over de golven naar hen toe komt. Een mooi verhaal over het leren vertrouwen op Jezus, die ons vastgrijpt als onze eigen kleingelovigheid ons laat zinken.
Wij mensen hebben geen invloed op de machtige wateren. We bouwen dijken en stormvloedkeringen en wanen ons veilig, maar als het erop aan komt, kan het water zo makkelijk ons kleine mensen vernietigen. Alleen God kan de wateren echt bedwingen.
Een aantal jaren geleden hebben we zelf ervaren hoe klein en nietig we zijn als het mis dreigt te gaan. We waren op vakantie in Costa Rica. Een prachtig land! Aan de westkant ligt de Grote Oceaan. We bevonden ons in een klein dorp aan de kust waar we met 4wd auto’s gebracht waren, die vervolgens weer vertrokken waren. ’s Avonds kregen we via de reisleider het bericht dat er een tsunami alarm was afgegeven voor het deel van de kust waar wij waren. We hadden 1,5 uur de tijd om er weg te komen, maar hoe doe je dat zonder auto? Met veel moeite had de reisleider één auto geregeld, maar wie gaan er dan weg? We besloten met elkaar dat de gezinnen met kinderen zouden vertrekken. Helaas kwam zelfs die ene auto niet opdagen, dus zaten we allemaal in hetzelfde ‘schuitje’. De dichtstbijzijnde heuvel was 5 km verder door de jungle.
Geen optie dus. Daar sta je dan als rijke westerling. Al je geld maakt dan geen enkel verschil. Je moet -net als de lokale bewoners- gewoon afwachten wat er gaat gebeuren.
In het plaatselijke internetcafé stuurden we nog wat mails naar huis. De beelden van de tsunami in Azië in 2004 speelden door ons hoofd. We konden alleen bidden of God de wateren wilde bedwingen. Na 1,5 uur kwam het bevrijdende bericht: de aardbeving voor de kust van Peru had geen tsunami veroorzaakt. Wel vielen er daar meer dan 500 doden en duizenden gewonden. We waren opgelucht en dankbaar dat wij ontsnapt waren, maar het gevoel was heel dubbel. Wij leven nog en zij niet. Het doet je beseffen dat we niets in de hand hebben. Toen niet en nu niet.
We kunnen onszelf enkel aan God toevertrouwen en hopen dat Hij ons Zijn reddende hand toesteekt. Als we daarop vertrouwen is er redding in leven en dood!

Als gemeente mogen we daarnaast stilstaan bij allen die ziek zijn en in het ziekenhuis of thuis worden behandeld, of met hen die kampen met een chronische ziekte. We weten dat er mensen zijn die eenzaam zijn of met psychische zorgen te maken hebben. Laten we hen niet vergeten en Gods zegen gewenst!