Hoop
Dit is wel een alarmerende vraag zo aan het begin van mijn wekelijkse bijdrage: is er nog hoop inzake het conflict in Israël en Gaza? Ik schrijf op maandagmorgen, nog totaal onbekend met de situatie op vrijdag wanneer dit kerkblad verschijnt. Maar is er nog hoop? Hoop voor Israël, hoop voor de mensen in Gaza? Hoop voor de wereld? Hamas pleegde die verschrikkelijke terreuraanval op zaterdag 7 oktober. We zien dagelijks wat er ten gevolge van de bombardementen en de speciale operaties in Gaza gebeurt.
Verschrikkelijk. Over Hamas horen we weinig meer. Over hun methodes, over hun meedogenloosheid, over hun terreur waarvan niet alleen Israëlische maar zeker ook de eigen Palestijnse bevolking slachtoffer is. In de loop der jaren heb ik diverse ontmoetingen gehad met mensen die gelieerd waren aan deze organisatie. In een gewone wijk in Jeruzalem gebruikte ik de maaltijd bij een alleenstaande moeder met twee kinderen. De jongen van 12 gaf aan dat hij dokter moest worden. ‘Moest?’, vroeg ik. Van wie dan? Van Hamas! In ruil voor financiële ondersteuning moesten moeder en zoons doen wat Hamas zei. En Hamas was dus in Jeruzalem. Misschien nóg wel… Alarmerend!
In Gaza-stad bezocht ik iemand die in een kelder van een flatgebouw kantoor hield. Een strijder, net nog geen zogenaamde ‘martelaar’. Hij leefde nog, maar nu wel zonder zijn beide benen. Hij gebruikte de bovenliggende etages als menselijk schild…. En broedde weer van alles uit. In 2015 was er in de Doopsgezinde kerk in Ouddorp een ontmoeting met Tass Saada. Hij was eens de chauffeur van PLO-leider Yasser Arafat. Hij vertelde het bijzondere verhaal van zijn bekering tot Christus en hoe dit zijn leven veranderd had. Alleen in Hem is er hoop. Maar Tass moet nu wel zijn leven lang op een geheim adres verblijven. Uit mijn boekenkast pakte ik vorige week het indrukwekkende verhaal van Mosab Hassan Yousef. Hij is de zoon van een van de oprichters van Hamas en uitstekend ingevoerd in de visie en de methodes van deze terreurorganisatie. Hij heeft Christus leren kennen en heeft zich buitengewoon ingespannen om liefde te bewijzen en aanslagen te voorkomen. Ook hij moest emigreren en levenslang onder de radar proberen te blijven. Is er hoop? Ja, maar dan alleen in Christus, die de twee één maakt. Zijn boek, nog steeds verkrijgbaar, heeft als titel: ‘Zoon van Hamas’. Zeer lezenswaardig.
Ja, alleen in Christus is er hoop voor de wereld. Laten we in woord en daad levende getuigen zijn van de levende Heer en, misschien wel in stilte, ‘zuchten tot Hem’. En als we niet weten wat we moeten bidden, mogen we weten dat de Geest voor ons pleit met onuitsprekelijke verzuchtingen (Romeinen 8: 18-30).

Gesprek
In het tv-programma Buitenhof was afgelopen zondag een bijzondere ontmoeting van rabbijn Awraham Soetendorp, die onlangs een bijzonder boek met levenslessen publiceerde, en jeugdimam Shariem Madhar. Voor het oog van presentator Twan Huijs en het hele Nederlandse volk schudden ze elkaar de hand. Samen zetten ze zich in voor verbinding. Wat is dat noodzakelijk! Want ook in ons land komen mensen steeds meer tegenover elkaar te staan. Leuzen worden gescandeerd, vlaggen vertoond, haattweets verzonden, bedreigingen geuit. Traumatische ervaringen komen boven. Waar is het gesprek?
De rabbijn en de imam maakten zich zorgen over het religieus analfabetisme dat onze samenleving kenmerkt. Dit is inderdaad buitengewoon zorgelijk. Geloven is steeds meer achter de voordeur gedrukt.
Volgens sommige politieke partijen moeten publieke religieuze uitingen worden tegengegaan. Toezicht zou er moeten komen op interne godsdienstlessen en catechisaties. De gevolgen zijn desastreus. Godsdienst wordt alleen maar als een bedreiging gezien (wat het kan zijn) in plaats van als drijfveer voor de verspreiding van heil (wat het moet zijn en vaak ook is).
Minister Yesilgöz zei toen dat ze op landelijk niveau het interreligieuze gesprek wil bevorderen. Dit lijkt me een goede zaak. zoals het ook een goede zaak is dat de regering zo nu en dan overleg heeft met de kerken. In de coronatijd hoorden we er geregeld van. Maar het is ook plaatselijk nodig. Verbinding van de verschillende geledingen in onze Sliedrechtse samenleving. Het zou mooi zijn als de gemeente Sliedrecht hiervan echt een speerpunt zou maken. Dit is namelijk geen corvee maar kerntaak van de overheid.

Permanente educatie
Volgende week maandag zou ik voor een studiereis over het thema “messianisme’ met vijftien collega’s naar Israël gaan. Deze reis gaat gezien de afschuwelijke omstandigheden uiteraard niet door. Laten we bidden om de komst van de Messias, de Vredevorst!

Een hartelijke groet uit de pastorie aan de Batelier, ds. G.J. Mink