Afgelopen zondagavond was er een Open Deur-dienst in samenwerking met de Gereformeerde Kerk, waarbij Alexander Veerman, de predikant van de Gereformeerde Kerk, voorging samen met onze Ad den Besten. Het onderwerp van de dienst was het verhaal van twee vrienden uit de documentaire ‘I’ll push you’ (Ik zal je duwen). Hierin gaan twee mannen, waarvan er één aan een progressieve spierziekte lijdt, op weg om een pelgrimage van 800 km naar Santiago de Compostella te volbrengen. Een verhaal van vriendschap, vertrouwen en hoop. In Hebreeën 11 en 12 lezen we over mensen die ons zijn voorgegaan, en het vertrouwen dat zij hadden in God. Een vertrouwen dat wij ook mogen hebben.
Het verhaal van de twee vrienden liet mij terug denken aan twee andere vrienden.
Al lang daarvoor begonnen als twee bevriende stellen, maar beide verloren hun levenspartner. Kort na het overlijden van zijn vrouw kreeg één van hen een acute dwarslaesie en raakte vanaf zijn middel verlamd ten gevolge van een bloeding in het ruggenmerg. Dit betekende een lange weg van revalidatie en verwerking. De vriendin liet hem niet in de steek en bezocht hem tijdens dit lange proces. Deze vrouw was diep gelovig, terwijl de ander God niet (er)kende in zijn leven. Tijdens het verblijf in het verpleeghuis werd een andere bewoner bezocht door één van onze predikanten. De man kreeg deze gesprekken mee en ook de gebeden. Dit maakt ook in hem een verlangen los naar God.
Hij sprak hierover met de vriendin, die getuigde van haar eigen geloof en die mocht zien dat God ook in het leven van de vriend een plaats kreeg. Hij verlangde naar het doen van belijdenis, wat dan ook mocht gebeuren. Na jaren van revalidatie was er toch de mogelijkheid op een vorm van ‘zelfstandig’ wonen. Weliswaar in een rolstoel en met veel hulp. De vriendin en heel veel mensen om hen heen hebben zich ingespannen om hem een zo ‘normaal’ mogelijk leven te laten leiden. Uitstapjes, feestjes en weekjes weg werden met veel liefde georganiseerd. Evenals het bezoeken van onze kerkdiensten.
Tijdens de dienst afgelopen zondag hoorden we dat het niet alleen om geven gaat, maar ook om het kunnen ontvangen. Je trots en eigenwaarde krijgen een harde klap als je totaal afhankelijk wordt. Je kunt dan alle hulp afhouden en zeggen dat je toch niets meer kunt, maar je kunt je ook overgeven en genieten van wat nog wel kan. Tijdens de dienst zagen we dat de vrienden de tocht naar Santiago volbrachten, met hulp van vele anderen. Beide mannen veranderden hierdoor en leerden zichzelf en ook God kennen en het feit dat we het niet alleen kunnen. De beide vrienden waar ik het over heb, hebben ook op die manier een bijzondere wens van de man in werkelijkheid weten om te zetten. Nog een keer op bezoek bij zijn broer in de VS. Met inzet van een verpleegster -die hier vakantie voor opnam-, de vriendin en heel veel hulp hebben ze dat weten te volbrengen.
Wat een voorbeeld krijgen wij hierin.
Niet alleen dat we onszelf kunnen wegcijferen voor een ander, maar ook dat we het moeten kunnen accepteren dat we de dingen zelf niet meer kunnen en dat we dan ‘geduwd‘ moeten worden.
Op deze manier mogen we ons ook overgeven aan Jezus. Hij zal ons niet alleen met liefde ‘duwen’, maar ons ook ‘dragen’ als dat nodig is. Het enige wat wij moeten doen is ons overgeven, vertrouwen, liefhebben en geloven, net als de mensen uit de Hebreeënbrief die ons zijn voorgegaan. Zo mogen we opgaan naar Pasen, wanneer het toppunt van opoffering tot volle wasdom komt!