Onlangs werd de vierde ‘Lausanne-conferentie’ in Zuid-Korea afgesloten. Een week lang waren afgevaardigden van evangelische kerken uit de hele wereld bij elkaar en spraken ze over heel veel onderwerpen. Ongetwijfeld zal de ‘oogst’ hiervan de komende tijd worden gedeeld.
Op www.zendingsraad.nl deelt Berdine Lekkerkerker, die als één van de Nederlandse deelnemers ‘digitaal’ aanwezig was, haar eerste indrukken. Waaronder het volgende:
‘In de kerk, die wereldwijd zwaar verdeeld is, niet alleen langs theologische en culturele lijnen, maar ook vanuit ongelijkheid op economisch en politiek vlak, vanuit historische erfenissen van slavernij en kolonialisme, is samenwerking verre van makkelijk of voor de hand liggend. Juist deze realiteiten bleken ook spanning en wederzijds onbegrip op te roepen. En toch, terugkijkend, is dat wat mij misschien wel het meest heeft geraakt deze dagen.
Ondanks al die verschillen komen mensen samen, omdat ze elkaar vast willen houden als broers en zussen. In de ruzies, de pijn en zelfs het trauma, blijft de erkenning dat God zelf ons samenbrengt, aan elkaar geeft. In alle verschillen blijft de afhankelijkheid van de liefde en genade van God de plek van ontmoeting. En dit heeft dus ook alles te maken met al die onderwerpen die we bespraken rond discipelschap – volgen, luisteren, schuld belijden, verootmoedigen, leren, groeien, ontdekken, delen. Alleen als leerlingen kunnen we het echte gesprek dan ook aangaan, zonder de pijnlijke realiteiten, de grote vragen uit de weg te gaan.
We kunnen het gesprek aangaan en toch elkaar vasthouden – samenwerken,
participeren in Gods zending.’

Een hartelijke groet, ds. Michiel Vastenhout