In de Kerkorde van de Protestantse Kerk in Nederland staat het volgende artikel: ‘De kerk is geroepen gestalte te geven aan haar onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël. Als Christusbelijdende kerk zoekt zij het gesprek met Israël inzake het verstaan van de Heilige Schrift, in het bijzonder betreffende de komst van het Koninkrijk van God.’
Eén van de momenten waarop de kerk onze aandacht hiervoor vraagt is de zogenaamde Israëlzondag, dit jaar op D.V. 5 oktober. Het is niet zonder reden geweest dat de Hervormde kerk in de naoorlogse jaren de Israëlzondag een plaats gaf op de eerste zondag van oktober, dat is namelijk aan de vooravond van het Joodse Loofhuttenfeest! Het Loofhuttenfeest is van oude tijden af het derde van de grote feesten van Israël. Men woonde tijdens de week van dit feest in hutten die van groen gebladerde takken waren gemaakt, als herinnering aan de tenten tijdens de woestijnreis. Ook zijn er later motieven van de oogst aan toegevoegd. Het is een vrolijk feest waarin de vervulling van Gods beloften, dat het volk Israël zou wonen in het beloofde land onder de zegenende schaduw van de wijnstok en de vijgenboom, werden beleefd.
Na de terugkeer van het volk in de laatste decennia wordt die thuiskomst ook letterlijk weer ervaren. Helaas overschaduwt de onrust in het Midden-oosten het gevoel van vrede en veiligheid in Israël. Wat een diepe haat spreekt er uit de acties van terreurorganisaties als Hamas en Hezbollah. Maar wat minstens zo erg is, is dat we in Europa in toenemende mate te maken krijgen met oplevend anti-semitisme. Het lijkt soms wel of de jaren die in Nazi-Duitsland de aanloop vormden naar de Tweede wereldoorlog zijn teruggekeerd. Ook in Nederland voelen onze Joodse landgenoten zich niet meer veilig op straat en moeten Joodse scholen en gebouwen beveiligd worden.

De kerken hebben daarom de dure roeping om vanuit de Bijbel de gemeenten, de samenleving en overheid op te roepen tot zorg en liefde (dat betekent niet alles goedkeuren) voor het uitverkoren volk van God. Dat heeft ook voor de volken een zegenrijke betekenis. De tot het christendom bekeerde Jood Isaäc da Costa schrijft daar o.m. het volgende over: ‘Het ingaan van de volheid der heidenen, en de terugkeer van Israël met de wederopbouw der verwoeste steden worden daarom gedurig naast elkaar geplaatst. Als Israël bekeerd wordt, zal de gehele wereld overstort worden met het licht des Evangelies. Ja, in de belofte aan Israël zijn al de beloften aan de volken begrepen. Israël behoudt dus het erfrecht, en dat niet ten nadele, maar ten voordele der volken.’
Die zegen voor de volken heeft nu alles te maken met het Loofhuttenfeest. Als we de profetieën van Zacharia lezen, met name de laatste hoofdstukken, dan komt dat duidelijk naar voren. In hoofdstuk 12 bijvoorbeeld wordt gesproken over de volken die Israël en Jeruzalem willen vernietigen, maar de Heere zegt dat Hij Zijn ogen zal openhouden over Zijn volk. En Hij belooft dat, terwijl Hij de oprukkende heidenvolken zal wegvagen, Hij over ‘het huis van David en de inwoners van Jeruzalem de Geest van de genade en de gebeden zal uitgieten…’ ‘Zij zullen Hem zien Die zij doorstoken hebben…’ Dat kan niet anders betekenen dan dat het volk Israël in Jezus hun Messias zal herkennen. Na het slaan van de volken en de bekering van Israël voorziet de profeet Zacharia een kentering in de geschiedenis: ‘Het zal geschieden dat al de overgeblevenen van de alle heidenvolken die tegen Jeruzalem zijn opgerukt, van jaar tot jaar zullen opgaan om zich neer te buigen voor de Koning, de HEERE van de legermachten en om het Loofhuttenfeest te vieren.’
Hier lezen we de belofte van de zegen die in Israël wereldwijd zal zijn als zij de Messias zullen (h)erkennen. Dan zal Jeruzalem te klein zijn om het Loofhuttenfeest te vieren (Zacharia 14: 20-21).
Er is alle reden om in deze apocalyptische dagen, zeker op Israëlzondag, te spreken over Gods beloften voor, en te bidden om de zegen over, Israël.
Namens de commissie Kerk en Israël in de Protestantse classis Alblasserdam,
Hans Mouthaan (Bleskensgraaf)