Over dat licht gesproken: in de Revival-zangdienst op 2 april dachten we na over wat er kan spelen in de wereld en in onze levens. Met het gebed in onze gedachten ‘Heer, ontferm U’ of ‘Heer, vergeef ons’ konden we onze gedachten opschrijven en bij het kruis brengen. Ook konden we een lichtje ontsteken en dat bij het kruis plaatsen.
Een gemeentelid deelde naar aanleiding daarvan de volgende anekdote en gedicht uit het boek Kostgangers van ds. Nico ter Linden:
‘Ik herinner mij een vrouw, die doodsbenauwd was voor een operatie. Ik ging haar ’s morgens heel vroeg in het ziekenhuis opzoeken. Ze keek naar haar klokje op haar nachtkastje. ‘Weet u,’ zei ze, ‘nu op dit moment verlaat mijn buurvrouw haar huis. Ze gaat naar de Willibrorduskerk. Ze is namelijk katholiek. Daar gaat ze een kaarsje voor mij opsteken, dat heeft ze me gisteren gezegd. Ik vind het zo mooi. Ik heb bedacht als ik straks naar de operatiekamer gereden word, dan staat dat kaarsje daarginds te branden voor mij. Ook als ik word weggemaakt en geopereerd. En ook als ik wakker word. En….als ik niet meer wakker word…dan brandt het nog.’
De kaars maakt ons gebed niet overbodig maar is er de voortzetting van.
De kaars maakt ons offer niet overbodig maar is er het symbool van.
De kaars schenkt ons niet alles wat wij vragen, maar is een teken van ons vertrouwen.

Een hartelijke groet,ds. Michiel Vastenhout