Het gebouw is gevuld met gelach, rumoer, gezang en muziek. We hebben weer een jeugdkamp. Jongeren vanuit de hele regio zijn bij ons op bezoek. Sommigen hebben wel 8 uur gereisd om naar dit weekend te kunnen komen. Waarom? Om verfrist te worden in hun geloof samen met andere leeftijdsgenoten. Een zegen om zo een zegen voor hen allen te mogen zijn.

Ik denk dan terug aan onze tijd in Groenland. Daar kwamen de buurtkinderen altijd met de zangboekjes leuren. Of we alsjeblieft niet lekker met elkaar konden zingen. We mochten dan ook samen bidden. Dat vonden ze een beetje raar en spannend. Want wat is dat nou bidden? Niet zo’n rare vraag natuurlijk. Het is heel bijzonder dat wij zo open met onze God kunnen staan. Dat Hij zich bekommert om onze behoeften en verlangens. Een meisje voelde zich zo aangeraakt nadat wij voor haar baden, ze was zo vol verwondering dat zij haar ogen zo groot als schoteltjes zette.

Dat geeft mij dan weer een nieuwe frisse kijk. Wat is het toch bijzonder, Gods genade is zo onnoemelijk groot.

Hartelijke groeten, Maaike Andås-van Vuren.