Enige tijd geleden heeft de Grote Kerkenraad ingestemd met de aanschaf van een paaskaars voor in de beide kerkgebouwen.
In coronatijd deed de ‘verbindingskaars’ z’n intrede. Een mooi symbool, om de verbinding tussen de kerk en de huizen gestalte te geven. Maar het leek ons goed om dit ad-hoc symbool te vervangen door een symbool dat al veel langer een plek heeft in de kerk, de paaskaars. Dit symbool wijst ons op de tegenwoordigheid van Christus te midden van zijn gemeente. Het spreekt als symbool van Jezus als het Licht der wereld, die de duisternis heeft overwonnen. Dat werd, na zijn dood aan het kruis, zichtbaar in zijn opstanding uit de dood. Wij mogen leven met de Opgestane, tijdens de kerkdiensten en in ons gehele leven. Daarom brandt de Paaskaars bij uitstek op zondag, als de opstandingsdag van Christus, en ook op de andere momenten dat de gemeente vierend samen is gekomen in het kerkgebouw.
De ‘startzondag’ leek ons een mooi moment om de paaskaars voor het eerst te ontsteken. Want het duurt nog wel even voor het weer Pasen is! We gebruiken nu nog een tijdelijke standaard, en ook de plaats is nog niet definitief. Er wordt door een creatief gemeentelid gewerkt aan een prachtige permanente plek voor de kaarsen in beide kerken.
De kaars is al aan als de gemeente samenkomt. Andere kaarsen worden hieraan ontstoken, zoals het licht dat meegaat met de kinderen naar de kindernevendienst. Na een jaar gebrand te hebben, wordt de paaskaars op Stille Zaterdag, of kort daarna, als teken van pastorale zorg gebracht bij iemand die het moeilijk heeft (gehad).
Gemeenteleden die de diensten vanuit hun huis meevieren, kunnen uiteraard nog altijd zelf ook een kaars aansteken.
Op deze manier blijft er ook langs deze weg een vorm van verbinding mogelijk.
Jezus, U bent het licht in ons leven, laat nimmer toe dat het duister tot mij spreekt.
Jezus, U bent het licht in ons leven, open mij voor Uw liefde, o Heer. (Taizé).