Afgelopen zondagmorgen mocht ds. L. de Borst uit Zierikzee bij ons voorgaan. Hij stond stil bij het gedeelte van Johannes 20, waar Tomas niet bij de eerste ontmoeting van de discipelen met Jezus is en verklaart dat hij pas zal geloven als hij de wonden van Jezus kan voelen en zien. Wanneer Jezus weer verschijnt belijdt Tomas zijn geloof. Het is goed dat dit verhaal in de Bijbel staat. Het laat zien dat zelfs zij die Jezus van dichtbij hebben gekend hun twijfels hadden en dat de reactie van Jezus niet afwijzend is, maar dat Hij Tomas accepteert met al zijn twijfel. Waarschijnlijk kennen wij allemaal twijfel, over gewone levensvragen en ook wat ons geloof betreft. Ik in ieder geval wel. Terugdenkend aan mijn leven weet ik nog dat ik op m’n zestiende verliefd was op iemand uit de vriendenkring en dat niet durfde te zeggen uit angst voor een afwijzing en dan ook het verlies van de vriendschap. Of later, toen ik trouwde met ‘deze vriend’: ‘Kan ik wel van mijn kinderen houden als ik ze zou krijgen?’ (ook dat kwam gelukkig goed). Dit zijn nog maar een paar voorbeelden van levensvragen waar je stevige twijfels bij kan hebben. Herkenbaar denk ik. Ook op het gebied van ons geloof twijfelen we vaak wat af. Tomas is ons niet vreemd. Ook hierin kan ik voorbeelden uit eigen leven geven. Kan ik wel ouderling worden? Kan ik er wel zijn voor mensen die gaan sterven? Vertrouw ik wel voldoende op God als het stormt in mijn leven?
En toch… terugkijkend moet ik denken aan het gedicht over de voetstappen. Daar waar het echt moeilijk werd heeft Hij mij gedragen. Ik mag het voorrecht hebben dat ik Gods stem daadwerkelijk mag horen in mijn leven en dat Hij mij leidt op de paden die ik gaan moet.
Zijn stem mocht ik horen op Palmzondag tijdens de avonddienst in de kerk, waarbij het over de Stille week, Goede Vrijdag en Pasen ging. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn vader -die al zo lang uitkeek naar het eeuwige leven- en dat het wel heel mooi zou zijn als hij in die week zijn wens in vervulling zou zien gaan.
Een Stem van Boven vertelde me dat hij op Goede Vrijdag zou overlijden. Ik hield dit voor me, omdat ik twijfelde. Er was nog geen aanwijzing dat het die week zou gebeuren. Op dinsdag werden we echter bij de arts geroepen die vertelde dat het einde naderde. Toen heb ik met de mensen om mij heen gedeeld wat God mij had gezegd, maar nog bleef er die twijfel, zal het echt zo zijn? Op Goede Vrijdag mocht ik -net als Tomas- ervaren dat we mogen geloven in wat Hij belooft. Ik hoop dat -nu ik al zo vaak geleerd heb dat ik op Zijn woord mag vertrouwen- mijn geloof minder twijfel zal kennen.
Ik gun iedereen een relatie met God waarbij vertrouwen de plaats van twijfel in mag nemen en dat we worden zoals Jezus tegen de discipelen zegt: ‘Gelukkig zijn zij die niet zien, maar toch geloven’, en ik wil daar graag aan toevoegen: ‘Heer kom mijn klein geloof versterken’!

Goede dagen gewenst en een vriendelijke groet,
Mieke van ’t Veer