Komende dinsdag is het pakjesavond. Ook in de kerk zijn vele activiteiten dan teruggeschroefd. Ja, het is wat met die Sinterklaas. Maar ja, voor een verjaardag moet alles wijken. Of is dit bij u niet het geval? Met de verjaardag van de Sint is wel wat bijzonders aan de hand. Want niet 5, maar 6 december is die bijzondere dag. Pakjesavond is dus de vooravond ervan. Om te gedenken wat bisschop Nicolaas van Myra, gelegen in het huidige Turkije, voor goeds heeft gedaan, vooral voor de minderbedeelden, de mensen met nauwelijks bestaanszekerheid. Misschien dus nog een tip: kijk eens om je heen, in je buurt, als je toch cadeautjes aanschaft. Misschien kan het voorbeeld van Nicolaas je inspireren tot navolging. 6 december is dus de verjaardag. Nu ja, niet het herdenken van zijn geboortedag. Want die kennen we niet eens. Nee, het is de gedenkdag van zijn sterven. Belangrijker dag dan de dag van iemands geboorte is die van zijn wedergeboorte. Grote vreugde bewerkt de dag dat een mens bij Christus mag komen en bij Hem mag blijven. Dit is immers naar het woord van Paulus het allerbeste. Het is het grootste geschenk dat iemand mag ontvangen. Hierbij steekt elk cadeautje op pakjesavond schril af. De overgang van hier naar daar, het afscheid nemen van je geliefde, heengaan, dit vormde het thema van veel diensten op de laatste zondag van het kerkelijk jaar die op vele locaties in ons land gehouden werden. Er waren terugblikken, herinneringen, vaak met veel accent op het mooie dat er was, maar niet meer is. Minder het accent op de grote vreugde waarin in Christus ontslapen broeders en zusters mochten ingaan in de vreugde van de Heer. In vrede afscheid nemen Nu wij bij onze eigen sterfelijkheid bepaald werden, is het ook goed voor onszelf de balans eens op te maken. Kun jij in vrede heengaan? In de vrede van Christus? In vrede met de mensen in je naaste kring? Hieraan mag je best eens even denken. Zeker in de week van voorbereiding op de viering van het Heilig Avondmaal. Ik werd getroffen door een stukje uit de preek van een verre opvolger van mij als predikant in Maasdijk. Het gaat om ds. Floris den Oudsten. Hij bracht onder meer dit naar voren naar aanleiding van de geschiedenis van Abraham, waaraan hij in de afgelopen periode een serie diensten wijdde. Ik geef enkele citaten ter overweging: Wat Abraham en Sara hebben meegemaakt, wens je niemand toe. Wat als Abraham in ons dorp had gewoond… Hadden we niet gedacht ‘Belachelijk! Wat een gezin?!’ Na dat veelbewogen leven sterft Sara. We lazen erover in Genesis 23. Enkele dingen vielen op. Het luisteren, wat zo herkenbaar is in situaties van overlijden. Want met luisteren, elkaar vertrouwen, echt open staan voor wat een ander zegt, kom je een heel eind. Hoe verschillend je als gezin ook kunt denken over de overledene, over de manier van laatste eer bewijzen. Het tweede dat opviel, was dat God niet werd genoemd. Maar in de afgelopen maanden hebben we er over gelezen hoe Abraham en God vrienden van elkaar werden. Ondanks de vele misstappen sloot God zijn verbond met Abraham, laat God hem nooit los, groeit Abraham in zijn vriendschap met God. Soms leefden Abraham en Sara weer even van God los, maar als een magneet trok God ze weer naar zich toe als ze omkeerden, zich bekeerden. En zo kon Sara in vrede sterven, Abraham in vrede afscheid nemen. En dat riep de volgende vragen op. Kun jij in vrede sterven? God heeft bij de doop beloofd als een vader/moeder voor je te willen zijn. En elke dienst beginnen we met genade en vrede van God. Dat God niet loslaat waarmee Hij begonnen is in het leven van ieder mens. Maar God respecteert wel uw, jouw keuzes om je uit zijn liefde te ontworstelen. Abraham en Sara hebben om God gelachen. Je mag om God lachen, je mag God uitlachen, God kan wel wat hebben. Maar wie het laatst lacht, lacht het best. Je leven kan bij tijden een rotzooi zijn, belachelijk. De Bijbel staat vol met belachelijke verhalen. Maar er komt een punt dat je de balans opmaakt, je laatste adem uitblaast. Doe je dat in vrede, bij wijze met de glimlach van Sara op je gezicht, in het geloof in God? Kun je op korte termijn sterven? Laat je dan je man, je vrouw, je kinderen goed achter? Praten jullie daar wel eens over? Schrijven we daarover wel eens iets op? Hoe je dan dingen moet doen? Met het bedrijf, de kinderen? Niet iedereen is zo daadkrachtig als Abraham in de dagen na een overlijden… Heb jij wat te zeggen als je gaat sterven? Heeft u iets te delen aan geestelijke erfenis, om door te geven aan de volgende generatie? Kunt u gevoelens verwoorden, zeggen of opschrijven? Of een brief schrijven voor je geliefden om nog eens te verwoorden hoe lief ze je waren, dat je ze echt vergeven hebt, om waardevolle herinneringen te delen? Hoe wilt u dat uw kinderen en anderen u later herinneren? En hoe denkt u dat u nu herinnerd zult worden door mensen die u goed of minder goed kennen? En kan/wil je daar nog iets aan veranderen? Kunnen wij ook in vrede afscheid nemen? Probeert u het nog wel eens bij iemand met wie de band is doorgescheurd? Moeilijk, maar het proberen waard, toch? Indringende woorden. Het overdenken waard.

Een hartelijke groet uit de pastorie aan de Batelier, ds. G.J. Mink.