Deze week leven we als gemeente toe naar de viering van het Heilig Avondmaal. We bidden om gezegende vieringen met elkaar! Graag deel ik een aantal zinnen uit de preek van zondagavond, waarin we de blik ook al kort richten op de viering van het sacrament. Ter bemoediging, als aansporing:
‘Hier klopt het hart van de Geloofsbelijdenis van Nicea, als ze uitspreekt dat Jezus Christus één van wezen is met de Vader. Alleen God zelf kan ons redden. Dat vieren we. Van tijd tot tijd in het Avondmaal. Ook volgende week weer. Misschien zouden we het veel vaker moeten vieren. Juist omdat het sacrament ons toont hoe onbegrijpelijk Gods liefde is.
Om ons mensen en om onze redding is Hij mens geworden, gekruisigd, gestorven en begraven. Ik las ergens daarbij een opmerking die te denken geeft: ‘Juist bij het Avondmaal zijn mensen bang dat God te dicht bij hen komt. Ze zijn vooral bang dat déze God zo dicht bij hen komt. En daarom doen ze zelden mee.’
Ik hoop van harte dat dit niet voor u en jou geldt. En dat je mee zult vieren.
In brood en wijn. Want ja, het is een ongekende paradox. Maar dat déze God zich in Christus heeft gegeven, is de grond onder onze voeten. Het betekent de redding voor een verloren wereld. Wat een diepte wordt hier gepeild. God uit God. Licht uit Licht. Eén van wezen met de Vader. Onze Heer, Jezus Christus.’
Daarbij deel ik graag de prachtige woorden uit het lied ‘Glorie heeft een Naam’ (Sela):
‘Wie wordt niet stil van hoe God
zelf zijn liefde maar blijft geven?
Van hoe Hij zoekt en vindt
en helpt wie achter zijn gebleven.
Glorieus in tederheid,
de grote Maker heel dichtbij.
Wie wordt niet stil van hoe Hij stierf,
de Schepper zonder adem?
Van hoe Hij zo de macht verwierf,
als Koning van genade.
De dood verslikt zich in zijn naam,
de Zoon van God is opgestaan.
En al die glorie heeft een Naam.
Glorie heeft een Naam;
een Naam die staat,
een Naam die straalt.
Jezus Christus bovenaan.
Glorie heeft een Naam.’
Ten slotte
Een hartelijke groet, ook namens Sandra en de kinderen, ds. Michiel Vastenhout