Afgelopen zondag ging ds. G.J. Mink voor in de Avondmaalsdienst. Opnieuw een zegen dat we dit weer met elkaar mochten vieren. De dienst kreeg zelfs een vervolg op maandagavond, om zoveel mogelijk mensen de mogelijkheid te geven hieraan deel te nemen.
’s Morgens stonden twee schriftgedeelten centraal, te weten Leviticus 13: 38-46 en Matteüs 8: 2-4. Leviticus is één van de Bijbelboeken die we niet zo graag doorlezen, met alle wetten en regels die daar opgesomd worden. Toch was bovengenoemd gedeelte verrassend actueel. Er wordt in beschreven hoe je dient om te gaan met een mogelijke besmetting van huidvraat (melaatsheid). De regels van toen, en de regels van nu omtrent corona lijken eigenlijk wel veel op elkaar. Zelf letten op de symptomen, wanneer die verdacht zijn, laten controleren, dan gevolgd door quarantaine tot er zekerheid is. Quarantaine hield toen in: dat je je uiterlijk aanpaste en niet bij andere mensen in de buurt kwam, maar vooral het niet meer deelnemen aan het geloofsleven was een drama. Daarop sloot het gedeelte in Matteüs aan, waarin Jezus een melaatse man geneest. Jezus raakt de man ook werkelijk aan, iets wat andere mensen nooit zouden doen. Hierin laat hij zien dat hij ons, wat er ook gebeurt, altijd zal blijven aanraken. De genezen man wordt daarop naar de tempel gestuurd. Hij telt weer mee, hij mag er weer zijn. Zijn lijdensweg en uitsluiting zijn voorbij!
Momenteel hebben wij ook te maken met regels en regeltjes die ons leven beïnvloeden. We mogen veel niet, en wanneer je getest wordt zit je in quarantaine tot de uitslag, of, als je
werkelijk corona hebt, weten we allemaal wat de gevolgen kunnen zijn. In ieder geval volgt ook uitsluiting, net als toen. Waar de vergelijking tussen toen en nu echter mank gaat is de prioriteit na genezing. Waar in de tijd van de Bijbel de gang naar de tempel en het geloofsleven bovenaan stond, hoor je in onze tijd vooral over, weer gewoon feestjes, vakanties en geen 1,5 meter. Belangrijk natuurlijk, en iets om naar uit te zien, maar de gang naar de kerk en ons geloofsleven staan meestal niet bovenaan. Leven we wel dicht genoeg bij God? Moet er eerst iets gebeuren voor we inzien dat daar ons Heil te vinden is?
Ik heb een goede vriendin, die in de laatste fase van haar leven zit. In de plaats waar zij woont is ze heel betrokken bij de kerk. Al 12 jaar in de kerkenraad met heel veel liefde en toewijding. Nu moet ze daar afscheid gaan nemen. In de eerste plaats omdat 12 jaar kerkenraad het maximum is, maar in de tweede plaats, omdat er een einde gaat komen aan haar leven.
En hoewel het voor haar gezondheid af te raden is om de kerk te bezoeken, verlangt ze ernaar met heel haar hart om er weer te mogen zijn. En ondanks dat het een risico is, zal ze de kerk bezoeken wanneer ze afscheid neemt. Ze ziet hier zo naar uit!
Dit laat ook mij zien wat werkelijk belangrijk is in het leven, niet de vakanties en feestjes, hoe fijn ook. Maar… het oog houden op Hem die voor ons Zijn leven gaf, en die ons nog steeds aan wil raken via Brood en Wijn!