In Jakobus 3: 13-18 beschrijft de apostel het verschil tussen wijsheid van beneden en van boven. Die van beneden wordt getekend door bittere jaloezie en egoïsme, blaast hoog van de toren en doet de waarheid geweld aan. Dat soort wijsheid noemt Jakobus daarom aards, on-geestelijk, zelfs demonisch. Hij vervolgt: ‘Waar jaloezie en egoïsme heersen, vieren wanorde en allerlei kwaad hoogtij’. De wijsheid van boven daarentegen is vóór alles zuiver, en verder vredelievend, mild en meegaand (staat open voor andermans woorden); ze is vol ontferming en brengt niets dan goede vruchten voort, ze is onpartijdig en oprecht. ‘Waar in vrede wordt gezaaid, brengt gerechtigheid haar vruchten voort voor hen die vrede stichten.’
Woorden die te denken geven, juist in een tijd van toenemende polarisatie. Misschien ligt voor je gevoel de lat hier hoog. Bedenk dan dat de wijsheid van boven zichtbaar belichaamd werd in onze Heer Jezus Christus. Hij, dé Wijsheid van boven zaaide zichzelf. Vrede stichten kostte Hem alles. Maar juist zó droeg Hij ontelbaar veel vrucht. Op Hem richten we ons als we zondag de Maaltijd vieren. En in Zijn spoor laten we wijsheid van beneden, de wijsheid van de scherpe tong (Jakobus 3: 1-12), links liggen.
We omarmen de wijsheid van boven.