Het is wel een beetje een vreemd woord: ‘Kunst van het sterven’. Toch is het goed om hierover na te denken nu we zondag de namen noemen van hen die ons ontvallen zijn.
Kun je zelf sterven? Ja, dat zal, tenzij de Heer eerder terugkomt, zeker het geval zijn.
Maar: kún je sterven? Kún je onbevreesd voor Christus, ja zelfs met vreugde voor Hem verschijnen? Het is heel belangrijk om die vraag met ‘ja’ te kunnen beantwoorden. Hiervoor dient ‘Memento mori’, letterlijk vertaald: ‘Gedenk te sterven’. Ten behoeve van het kúnnen sterven werden in de Middeleeuwen speciaal boekjes geschreven die de ‘ars moriendi’, de stervenskunst, beoogden te bevorderen. Eigenlijk voegden ze er een woord aan toe: ‘ars bene moriendi’, de ‘kunst om goed te kunnen sterven’, wat ook vaak met het Griekse woord ‘euthanasia’ werd weergegeven (Hier heeft ‘euthanasie’ natuurlijk een geheel andere betekenis dan in onze dagen). Hoe maak je je de stervenskunst nu eigen? Dat doe je door in dit leven het toekomstige leven te overdenken. Dat doe je door jezelf als zondaar te leren kennen. Door je toevlucht te nemen tot Jezus Christus. Door naar je beste kunnen te leven overeenkomstig de wegwijzing die de Heer zelf gegeven heeft. Als je dat doet, kun je gerust sterven. Als je die weg wijst aan degenen voor wie de dood nadert, kunnen zij ook gerust heengaan. Zij zullen ontslapen, hier inslapen en wakker worden bij de Heer die de dood van zijn kracht heeft beroofd en onvergankelijk leven aan het licht heeft gebracht.