(Psalm 115: 12)

Dit zongen de Israëlieten bij de Paasmaaltijd. Ter herinnering aan de uittocht uit het diensthuis van Egypte, aan de leiding van God door de Schelfzee, de woestijn, het manna, de geslagen steenrots, Mara, Elim.
Het kwam weer boven bij het zingen en klonk als een danklied voor de trouw van de HEERE in het verleden en als een lied van vertrouwen met het oog op de toekomst: De HEERE heeft aan ons gedacht, Hij zal zegenen!
Ook als wij denken aan wat de HEERE ons heeft gegeven, iedere dag opnieuw overladen met Zijn gunstbewijzen, dan blijkt dat de HEERE aan ons denkt. Nee, de paden zijn niet altijd effen geweest, ziekte en narigheid, dat kwam ons toe uit de hand van de alleenwijze God, ook dat was een bewijs, dat de HEERE aan ons gedacht heeft, om ons te beproeven.
Dan te zingen: De HEERE heeft aan ons gedacht, Hij zal zegenen!
Wat een rust dat er Eén is, die aan ons denkt.
Wij nemen een plaats in Gods gedachten in, omdat wij een plaats innemen in Gods hart. Hij denkt aan ons, aanhoudend, teder, zoals een moeder denkt aan haar kind. Zijn denken aan ons is zorgen, vertroosten, steunen, bijstaan, dragen en bovenal ons laten denken aan Hem, om dagelijks tot Christus te roepen.
Om aan de voet van het kruis te leren de gedachte aan de ware vrede die Hij over ons heeft. Verzoening door voldoening!
Het hoofd moeten we dan beschamend buigen.
De HEERE denkt aan ons, maar wij hebben Hem telkens vergeten.
Onze gedachten wandelen vaak over de paden van de zonde, waarmee we Hem verdriet doen. Die paden leiden naar ons persoonlijk verderf.
Daarom waak op: Onze gedachten moeten zich tot Hem verheffen!
Hoe bedroefd wij ook zijn over onszelf, dan leren onze droefheid naar God te brengen. Zien op het Lam van God, dat geeft vrijmoedigheid om in stille geloofsverwachting te zeggen: Hij zal zegenen! Niet om ons, maar om Jezus wil alleen. Zingt u mee?

Pieter Alblas