Enkele weken geleden bezochten wij een try-out van de nieuwe theatervoorstelling van Huub Stapel. Hij is de laatste jaren extra bekend vanwege zijn boeiende tochten langs de Rijn, de Maas, de voormalige Zuiderzee en de kust. Volgend jaar komt overigens de IJssel aan de beurt.
Een aardige man, die wij jaren geleden tijdens een wintervakantie in Oostenrijk een week lang hebben meegemaakt. Toen twee jonge kinderen die hij Bijbelse namen gegeven had. Hieruit blijkt wel dat hij niet helemaal los van geloof en kerk is.
Als jongetje was hij actief in de rooms-katholieke kerk van zijn woonplaats Tegelen bij Venlo. Maar op 12-jarige leeftijd was het van het ene moment op het andere moment over en uit. Hoe kwam dat? Hij was als misdienaar enkele minuten te laat in de sacristie en kreeg toen van de priester van dienst een enorme oplawaai. Het was een ‘klap van iemand die barmhartigheid predikt’. En zo werd bij Huub, zo vertelde hij in de voorstelling ‘Familie’, het geloof er bijkans uitgeslagen. Wat dragen christenen in het algemeen en predikers in het bijzonder een grote verantwoordelijkheid….
Of dit het enige was, laat zich moeilijk peilen, maar in ieder geval zegde Huub, als zovelen, God vaarwel. Dat vond ik bijzonder aangrijpend. Dat vind ik, als ik om me heen kijk, zo intens verdrietig. Eigenlijk kan ik hier niet goed mee omgaan, want het gaat in het geloven wel ergens om. Ergens om? Nee, om God!
Huub kent de gebeden nog, al of niet op rijm, al of niet in het latijn. Maar die woorden zijn bij hem versjes geworden die soms enige nostalgische gevoelens oproepen. Dat vind ik zo herkenbaar bij talloze mensen die ook vroeger tot onze geloofskring behoorden. Ze kennen nog teksten als het Onze Vader en ‘Ik ga slapen, ik ben moe’, maar ze glimlachen er soms meewarig bij en zijn zelfs bijvoorbeeld bij een begrafenis niet meer in staat en bereid om de woorden mee te zeggen. Misschien is dat wel eerlijk, maar toch…
En opeens zei Huub: ‘Soms verlang ik toch nog naar iemand die mijn zonden draagt’. Waarom zei hij dat? Omdat de wereld aan schuld ten onder dreigt te gaan, er een excuuscultuur is ontstaan, maar die verontschuldigingen goedkoop worden. Mensen willen zichzelf hiermee bevrijden van schuld. En dat lukt uiteindelijk niet. Hier is Huub wel achter gekomen. En daarom zijn verlangen: ‘God heb ik vaarwel gezegd, maar soms verlang ik toch nog naar iemand die mijn zonden draagt’. Wat zou het mooi zijn als Hij
diegene die de zonden draagt, wegdraagt als het Lam van God, werkelijk zou mogen leren kennen. Dat is na de voorstelling ons gebed geworden. Voor Huub en de talloze anderen met wie we leven.
Bidt u mee?