Als we rond de jaarwisseling terugblikken, kunnen we niet anders zeggen dan: een bijzonder jaar. Turbulent. Enerverend. Aangrijpend. Een jaar met grote verliezen. In de persoonlijke sfeer. Geliefden die overleden, al of niet aan corona. Bedrijven die in de knel kwamen, al of niet door corona. Financiële posities die onder druk kwamen te staan. De journaals, de pulsberichten vertelden niet veel goeds. Ramp op ramp. Het deed me erg denken aan Job. Heel zijn welvaart verdween als sneeuw voor de zon. Persoonlijke verliezen waren verschrikkelijk. Zijn kinderen kwamen om. Zelf werd hij ernstig ziek. En wat voor hem nog het meest bedreigend was: hij snapte er niets van. Hij snapte ook niets van God. Aan zijn vrouw had hij wat dit aangaat, niets. Misschien wel uit machteloosheid, in ieder geval uit diep verdriet, kan zij niet snappen dat je het in geloof uithoudt. Zij kan het in ieder geval niet. En Job? In het naar hem genoemde bijbelboek zien we drie reacties.

Zijn eerste reactie is die van lofprijzing: ‘De HEER heeft gegeven, de HEER heeft genomen. De Naam van de HEER zij geloofd’.

Wat hij doet, is de lofzang gaande houden. Zo stijgt hij boven zijn eigen vragen en twijfels uit. Hij wordt als het ware opgetild. Een mooie houding. Die hebben we in onze gemeente in de afgelopen periode in praktijk willen brengen. Elke zondag zowel morgen- als avonddiensten, meditatieve en muzikale momenten, zang met het hart, in een enkel geval met de mond. Wat geeft dat een impuls aan het uithoudingsvermogen.

Waterput bij de woonplaats van Job

De tweede reactie van Job is die van zwijgen. Vrienden komen hem troosten. Ze spreken geen moed in, ze gaan zwijgend bij hem zitten. Het is als het ware een gevulde stilte. Een stilte van verbijstering. Wat moeten we hiervan zeggen? De adem stokt in de keel. Verdriet dat zich niet laat verwoorden. Pijn die zich niet laat benoemen. In die stilte kan opklinken een woord uit de psalmen: ‘Wees stil, mijn ziel’, maar dan wel: ‘tot God, uw HEER’. Dat is ook een mooie houding. Stil zijn tot God. Hem het Kyrië bidden, ‘Heer, ontferm U’.

De derde reactie van Job is die van de discussie en de redenering. Jobs vrienden bieden diverse verklaringsmogelijkheden van de ramp die Job overkomen is. Op zich soms ware woorden kunnen dan hard zijn. Er wordt al gauw te veel of te weinig gezegd. We kunnen het niet overzien. De vragen zijn begrijpelijk. Het zoeken naar antwoorden is voorstelbaar. Maar…. Wie zijn wij met ons beperkt mensenverstand om alles te doorgronden? Wie zijn wij dat we God zouden kunnen narekenen? Wie zijn wij dat we zijn beleid zouden kunnen toetsen? Wie zijn wij dat we Hem ter verantwoording zouden kunnen roepen?

Dat maakt de HEER Job duidelijk. En dan komt Job tot deze geloofsbelijdenis: ‘Ik weet dat niets buiten Uw macht ligt en geen enkel plan voor U onuitvoerbaar is…. Daarom herroep ik mijn woorden en buig ik mij’. Jezus Christus is alle macht gegeven. En Hij is bij ons alle dagen. We vertrouwen ons aan Hem toe.

Tot wie zouden we anders moeten gaan? Hij heeft woorden van eeuwig leven. Een moeilijk en turbulent jaar. Toch een jaar van onze Heer. Wij gaan vol goede moed het nieuwe jaar van onze Heer in. We leggen ons hierbij toe op de lofprijzing, het Kyrië en de geloofsbelijdenis. Zodoende zullen we het ook in 2021 kunnen uithouden.