“Kom, zie Iemand Die mij alles gezegd heeft
wat ik gedaan heb; zou Hij niet de Christus zijn?”

(Johannes 4: 1-42)

Graag wil ik u iets vertellen wat mij is overkomen. Iets waar ik mijn mond niet over kan houden, zo bijzonder! Mijn leven is niet makkelijk geweest. Sterker nog, ik was niet gelukkig. Het valt me moeilijk om het te zeggen maar ik heb verschillende mannen gehad en werd daardoor in mijn dorp met de nek aangekeken. Eigenlijk wilde niemand met mij gezien worden. Als ik door het dorp liep, dan voelde ik de mensen op mij neer kijken. Er werd wat af geroddeld over mij… Ik was slecht! Ergens was ik het daar wel mee eens. Maar wat ze niet zagen was dat ik zocht naar liefde, naar geborgenheid, dat ik er mocht zijn. In de loop der jaren was ik er zelf in gaan geloven: ik was niets waard! Tot dat ene moment. Ik heb het helder op mijn netvlies. Die ogen… Wat proef ik daar een liefde in! Niet zoetsappig of zo, maar zo echt en zo puur, zo eerlijk!

Het is warm. Hartje zomer, midden op de dag. De zon staat hoog aan de hemel. Op dit tijdstip is er niemand bij de put. Een mooie gelegenheid om water te halen. Dan word ik tenminste niet geconfronteerd met afkeurende blikken van andere vrouwen. Bij de put gekomen zit daar een joodse man. Wat een schrik! Wij Samaritanen hebben niet zoveel met Joden. Wat doet hij hier?? Ik val van de ene verbazing in de andere. Hij kijkt mij aan en vraagt: “Mag ik een beetje water..? “ Een Jood die mij om een slokje water vraagt; wie had dat ooit gedacht?! Hij begint te spreken over levend water, water dat eeuwig leven geeft. Intense woorden en… zo liefdevol. Veel vragen komen bij mij boven. Hij beantwoordt ze op zo’n levensechte manier. Hij weet zelfs precies wie ik ben! Het lijkt er op alsof Hij alleen voor mij langs deze put is gekomen. En… Hij veroordeelt mij niet en zegt niets over mijn slechtheid. Hij laat mij zien dat-niet-wie-ik-denk-dat-ik-ben belangrijk is, maar wat Hij mij wil geven het belangrijkste is. Deze man, Jezus, weet echt de waarheid over mijn leven. Over mijn denken, over mijn doen en laten. Hij weet echt alles. Ook van al die mannen. Met die waarheid ziet Hij mij en kijkt mij aan. Ik mag Hem mijn water geven en Hij geeft mij het levende water. Niet verdiend, maar echt genade. Het moet wel de Christus zijn!

Waarom ik dit schrijf? Ik hoop dat u Hem zult ontmoeten. Bij uw eigen put, of in de kerkbank, of waar dan ook. Tijdens deze lijdenstijd, als u ziet hoe ver Gods liefde gaat. Als u Hem in de ogen kijkt als Hij sterft aan het kruis, als u het brood breekt en de wijn (het levende water) drinkt. Als u ervaart: Hij, Jezus Christus, weet alles van mij, en toch: Hij stierf uit liefde voor mij!

Een gezegende ontmoeting!
Een vrouw uit Sichar