Genesis 40: 20: Op de derde dag, de geboortedag van de Farao

Een verjaardag die op je zenuwen werkt. Welk kind kan er niet over meepraten? Ouders die vertellen: nog drie nachtjes slapen en dan……!

Als hofdienaars van de Farao zijn de bakker en de schenker bloednerveus. Nog drie nachten slapen en dan viert koning Farao zijn verjaardag. Uh nee…. het is niet hun beroep als leverancier van lekkere hapjes, dat hun dwars zit, maar hun gevangenschap. Ze zitten domweg achter slot en grendel vanwege één of ander onduidelijk vergrijp. In ongenade gevallen bij de koning. En er is niemand die ze, zo lijkt het, uit deze nare droom kan helpen.

Spanning voor een verjaardag. Ach nee, het zal ons volwassenen heus niet meer de stuipen op het lijf jagen. De cadeaus maken het misschien nog interessant, maar om daar nu wakker van te liggen! Hooguit de verwachte online gasten kunnen ons nog zenuwachtig maken, maar voor het overige amuseren we ons wel met koffie, thee, gebak en de gebruikelijke roddel.

Ze zijn dan ook totaal niet te vergelijken met de twee verjaardagen waar de Bijbel over spreekt. Als koning Herodes verjaart laat hij Johannes de Doper onthoofden en de jarige koning Farao hangt tijdens het banket de bakker op. Verjaardagen die niet direct feestelijke gevoelens oproepen. Misschien heeft die arme bakker op koningsdag die feestneus nog wel moeten toezingen: ‘Hieperdepiep hoera, leve de koning.’

U zit er vast niet ver naast als u het hofleven uit die tijd een constante dans om de galg noemt. Een leven dat balanceert tussen hoop en vrees. Wat is een mensenleven meer of minder? Een kiezelsteentje tussen het brood, een verkeerd belegde boterham of een andere pietepeuterige misstap en je kon het als doodgewone bakker wel schudden.

Ja, dan wil je wel beleefd blijven: ‘Ja koning, nee koning. Zal ik nog tompoucen halen? Of van die lekkere slagroomsoesjes? Kan ik nog iets voor u doen, iets betekenen?’ Vreselijk om in zo’n opgeklopte sfeer te leven.

Wat hangt ons boven het hoofd?

Laat dat even, met deze geschiedenis, op u inwerken. Het is niet alleen – zoals we nu beleven – de onvoorspelbaarheid van het leven, er zit ook iets dubbels in. Aan de ene kant dat onheilspellende vooruitzicht van het vonnis, aan de andere kant dát houvast, dát heil…spellende.

In die benauwde kerker valt opeens het Woord van God. Verkondigd door iemand die al jaren onschuldig vast zit. De vergeten Jozef. Hij zegt: is de dromenuitleg niet van God?

Als we ons opgesloten voelen, misschien wel in een pyjama rondlopen, onze onmacht voelen, dan nog heeft het Woord van God zeggingskracht. De eveneens gevangen

Paulus zegt: het Woord van God is niet (aan tijd of plaats) gebonden. Al is de kerk deze dagen gebonden, het Woord van God vindt altijd wel weer een weg naar de wereld. Hoe kan het ook anders? Je leeft als kerk met de wereld in een twee onder één kapwoning. Ook al is dat soms in een besloten ruimte of ondergronds.

Jozef spreekt profetisch: ‘Nog drie dagen’. Het zijn sleutelwoorden. Op de derde dag valt het vonnis. De beslissing over leven en dood. Te midden van zijn knechten verhoogt Farao zowel het hoofd van de schenker als dat van de bakker. Dat is, opmerkelijk genoeg, een dubbele verhoging, die zowel de dood als het leven tot gevolg heeft. Een verhoging waar dan ook het licht van Pasen over valt. Christus die dood is geweest en leeft (Openbaring 1: 18).

Op de derde dag viert Farao zijn verjaardag. Met een verjaardag sta je aan het begin van een nieuw levensjaar. Met Pasen, zegt het geloof, ben je wakker geworden uit je slaap en sta je op in een nieuw leven. En daar strekken we ons naar uit, dát is ons verlangen. Het verlangen om met Christus in een nieuw Godzalig leven te wandelen!