‘Deze namen zal hij dragen: (…) Vredevorst.’ (Jesaja 9: 5).

In Mexico dragen protestantse kerken allemaal een naam. Ergens logisch, want je kunt niet volstaan met te verwijzen naar ‘de kerk’ van je dorp of stad. Dan denkt iedereen namelijk meteen aan de katholieke kerk, die in elke iets grotere plaats steevast te vinden is aan het centrale plein. Dat is dé kerk. En daarom krijgen protestante kerken, en ook de gemeente die erbij hoort natuurlijk, een naam. Meestal een bijbelse naam. Soms moet je even nadenken over de betekenis. La Hermosa, de schitterende. Nee, geen naam van een gemeente die het goed heeft getroffen met zichzelf, maar een verwijzing naar het Hooglied. De gemeente als prachtige bruid van Christus. Mooi! Maar wat de naam Getsemaní nu precies wil zeggen over gemeente-zijn vandaag, daar ben ik nooit achter gekomen…

Maar goed. Onze ‘eigen’ gemeente had ook een prachtige naam: Príncipe de Paz, Vredevorst. Natuurlijk een verwijzing naar de woorden uit Jesaja 9 hierboven. In het vers dat erop volgt wordt juist díe titel nog verder uitgewerkt als het klinkt: ‘Groot is de heerschappij en zonder einde de vrede voor de troon van David en voor zijn koninkrijk.’

Prachtige woorden. Maar soms voor je gevoel ook niet meer dan dat. Vrede op aarde. Hoe vaak zingen we er niet over? In vertrouwde, haast onmisbare Kerstliederen.

Maar soms irriteert het ook. Want hoezo? Vrede op aarde?

Op een standbeeld in de tuin van de VN in New York staat een ander woord van Jesaja (2: 4): ‘Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal nog de wapens leren hanteren.’ Een utopie? Want in de vergaderzalen bij die tuin klinkt steevast ‘veto’ uit een Russische mond, als de oorlog in Oekraïne wordt veroordeeld en een oproep klinkt tot vrede. En wat te denken van de grootheidswaanzin en de hypocrisie van FIFA-baas Gianni Infantino, die de strijdende partijen opriep: ‘Leg de wapens neer. Stop met oorlog voeren. Voor een maand, zo lang als het WK duurt.’ Hoezo? Vrede op aarde?

Daar kom je uit jezelf niet op. Dat wordt ons aangezegd door profeten, engelen en evangelisten. Zoals Jesaja. De Messias is de verpersoonlijking van de vrede. Dat is goed nieuws. Op een nacht zongen engelen ervan. Want de koning kwam. Het kind werd geboren. Maar de weerstand was gigantisch. En de weg van dit kind leidde naar een kruis. Om ons! En onze vrede met God. Die broodnodig is en waardoor wij pas werkelijk tot ons recht en tot onze bestemming komen. Ja, Híj, Jezus, draagt de naam Vredevorst. En niemand anders. Zo breekt Gods Koninkrijk baan in deze wereld.

Dat gekke geloof, gebaseerd op nauwelijks iets concreets in deze wereld vol oorlog en leed, dát geloof draagt de kerk. En ze draagt het uit. Ik denk nog even terug aan de naam van onze Mexicaanse kerk. Príncipe de Paz. Verwijzend naar onze vredevorst, Jezus zelf. En tegelijk doet zo’n naam hoe dan ook iets met de gemeenschap van gelovigen die we als kerk zijn. De geloofsgemeenschap van de Vredevorst is als een baken van vrede. Een plek waar mensen tot hun recht komen. Gezien worden. Met alle eigenaardigheden die bij ons horen. Een plek waar mensen worden tot aanzeggers van vrede en verzoening aan anderen. Zodat ook zij die nu allesbehalve in vrede leven, de ruimte van God mogen ervaren. Zo hoop ik dat ook wij in Sliedrecht als gemeente een plek van vrede zullen zijn. Ook al heeft onze gemeente dan niet zo’n mooie naam als Príncipe de Paz in Chiapas.

‘Geef vrede, Heer, geef vrede, Gij die de vrede zijt. Die voor ons hebt geleden, gestreden onze strijd. Opdat wij zouden leven, bevrijd van angst en pijn. De mensen blijdschap geven en vredestichters zijn.’ (Lied 1010: 3)

Ds. Michiel Vastenhout